|
TwojePC.pl © 2001 - 2024
|
 |
RECENZJE | Technika. Droga ku wydajności |
 |
| |
|
Technika. Droga ku wydajności
Autor: Zbyszek | Data: 23/04/07
| |
|
Poza kolejnością
Niekolejne wykonywanie instrukcji przyniosło, niemalże bezcenne dla potokowych układów x86, obejście problemu skutecznie zwalniających pracę potoków wykonawczych zależności, występujących pomiędzy kolejnymi instrukcjami w ich ciągu.
W celu umożliwienia zamiany kolejności wykonywanych instrukcji, w układzie Pentium Pro zaimplementowano systemy niekolejnego (Out of Order Execution) wykonywania rozkazów. Rozwiązanie to, podobnie jak system predykcji rozgałęzień, stało się jednym ze standardów w budowie współczesnych układów x86.
W tym rozwiązaniu, kolejno następujące po sobie instrukcje po wyjściu z dekodera rozkazów, i przed ich wykonaniem w jednostkach wykonawczych, trafiają do specjalnego bufora, nazwanego ReOrder Buffer (ROB), mieszczącego kilkadziesiąt kolejnych instrukcji z kolejki. Procesor analizuje zbiór rozkazów w celu określenia najlepszej możliwej kolejności ich wykonywania.
Następnie instrukcje pobierane są do dalszego wykonania w jednostkach wykonawczych, już nie w kolejności ich występowania w kolejce, lecz w ustalonej kolejności ich wykonania, wykluczającej maksymalnie dużo zależności, zachodzących równocześnie pomiędzy nimi.
Po wykonaniu rozkazów, z powrotem przywracana jest ich właściwa kolejność.
Dotychczas konieczność wykonywania instrukcji w kolejności ich występowania w programie, powodowała częste wstrzymywanie się potoków wykonawczych, przez co ich pełne możliwości wykonawcze nie były osiągane.
Rozważmy układ dysponujący dwoma równoległymi potokami wykonawczymi. Przykładowo, gdy do wykonania jakiejś instrukcji potrzebny był wynik innego rozkazu, wykonywanego równocześnie w drugim potoku wykonawczym, lub też pobranie danej z pamięci, wykonanie tej instrukcji było chwilowo wstrzymywane - aż do czasu pobrania niezbędnych do jej wykonana danych. Z tego powodu potok z tą instrukcją musiał zostać na pewien czas wstrzymany, i w tym czasie nie mógł on wykonywać innych rozkazów.
Natomiast umożliwienie przekolejkowania instrukcji wyeliminowało większość sytuacji, w których dany potok wykonawczy oczekując na spełnienie wszystkich warunków koniecznych do wykonania rozkazu, generował puste cykle (nie wykonywał żadnych instrukcji).
Dzięki odpowiedniej zamianie kolejności wykonywanych instrukcji, w czasie w którym wykonywanie danej instrukcji jest wstrzymane, potok wykonawczy może zająć się pracą przy innych rozkazach których wykonanie jest bezproblemowo możliwe.
Strumień instrukcji przegrupowywany jest tak, aby proces jego wykonywania w równoległych potokach wykonawczych przebiegał jak najszybciej, i wszystkie potoki były maksymalnie wykorzystane.
Dzięki zastosowaniu systemów niekolejnego wykonywania instrukcji, procesor został więc zwolniony z konieczności bezwzględnego wykonywania rozkazów w kolejności ich nadchodzenia z dekodera instrukcji. Umożliwiło to ich równolegle wykonywane bez częstego zachodzenia sytuacji, wstrzymujących potoki wykonawcze układu. Częstość sytuacji, w których dochodziło do wstrzymania któregoś z potoków spadła praktycznie do zera.
W efekcie taki sposób wykonywania instrukcji spowodował znacznie płynniejszą pracę potoków wykonawczych. Płynniej pracujące potoki to też więcej wykonywanych instrukcji i lepiej wykorzystane jednostki wykonawcze. Rozwiązanie to przyniosło znaczny wzrost wydajności CPU. Ale na tym nie koniec pozytywnych stron jego zastosowania.
|
|
|
|
 |
 |
 |
|
|
|
poprzednia strona (Bez kuli u nogi) 
