TEST: Tarantula vs t-1000pro - klawiatury dla "pr0"?
Autor: Spieq | Data: 31/08/07
| |
|
Razer Tarantula - sterowniki
Posłużę się ściągawką z poprzedniej recenzji (tekst dla tych, którzy pierwszy raz mają/będą mieli do czynienia z firmą Razer):
Westchnąłem na myśl samą, że czeka mnie teraz pisanie rozdziału o sterownikach Razera... W przypadku tego producenta drivery są zmorą użytkowników i nie zmieni to fakt jakości jego produktów.
Warto jednak nadmienić, że w tym przypadku (jak i wcześniejszych) mieliśmy do czynienia z driverami dla myszek. Być może w przypadku Tarantuli będzie inaczej (iskierkę nadziei tchnął już soft do DeathAddera). Sterowniki Razera mają niemały potencjał (może i największy?), ale ich wadą jest niestabilność. W przypadku Tarantuli nie spotkałem się z wykrzaczeniem softu. Ale nie to okazało się być najważniejsze.
Po zainstalowaniu - niemałe rozczarowanie. Potencjał, jaki w sobie kryła Tarantula, wydaje się teraz wyłącznie pozoranctwem. Sterowniki są ubogie i nie pozwalają na wiele (dla porównania odsyłam do recenzji Zboard MERC-a, którego miałem okazję testować w zeszłym roku).
Tak przedstawia się panel główny:
(kliknij, aby powiększyć)
Możliwość wyboru/załadowania/zapisania profilu (aż 100 możliwości!) (kliknij, aby powiększyć)
Drivery umożliwiają lawirowanie między ustalonymi aplikacjami:
- Windows Picture Viewer
- Adobe Photoshop
- Adobe Illustrator
- Adobe Acrobat Reader
- ACDSee
Możemy sobie ustalić ręcznie funkcje danego klawisza:
Jeśli chodzi o klawisze multimedialne, to użyjemy je w następujących programach:
- Windows Media Player
- iTunes
- Real Player
- Winamp
Wspomniany wcześniej klawisz "glow logo" domyślnie odpowiada za aktywację menu podręcznego, lecz nic nie stoi na przeszkodzie, by zmienić jego funkcję na uruchomienie panelu głównego sterowników Tarantuli. Możemy też zautomatyzować proces wyboru wariantów ustawień (co to ma być? Losowa skórka do Winampa, czy jak?).
(kliknij, aby powiększyć)
Bawimy się "w makra" - tutaj redaktora przypadkowo poniosło
Najsilniejszą bronią Tarantuli ma być (w końcu to klawiatura dedykowana dla graczy) przypisywanie makr dziesięciu z możliwych klawiszy dodatkowych. Funkcja działa, możemy makra przypisać nie tylko dla określonej gry, ale i profilu gry. Udogodnienie dla graczy, którym nie wystarczą podstawowe klawisze. Co ciekawe - możemy ustalić także opóźnienie (50ms, 100ms, 150ms, 200ms), obiecałem tego jednak nie komentować. Mam wrażenie jednak, że Zboard dysponuje lepszym softem (może kwestia gotowców?). Dla leniwych graczy, którzy niechętnie budują coś od zera, konfiguracja Tarantuli może być dużym - niechcianym - wyzwaniem.
BattleDock komunikuje się za pomocą USB (kliknij, aby powiększyć)
Hub USB działa, choć w trybie 1.1. Jeśli nasz odtwarzacz MP3 jest ograniczony transferowo, nic nie stoi na przeszkodzie, by podpiąć go do klawiatury. Podobnie jest z innymi peryferiami. Podobnie jest ze słuchawkami i mikrofonem - sprawne gniazda. Nie odważę się jednak na ocenę ich jakości, gdyż dysponuję bardzo przeciętnym sprzętem odsłuchowym. Jeśli chodzi o możliwość aktywacji 10 klawiszy jednocześnie, tu akurat nie wygląda tak różowo. Udało się aktywować jedynie 6 klawiszy jednocześnie, choć nie wykluczam, że w tym przypadku zastosowałem nieodpowiednią metodologię. Tak zwany BattleDock to śpiew przyszłości - w Polsce nadal nie są dostępne gadżety, które można wykorzystać dzięki jego istnieniu.
|
poprzednia strona (Razer Tarantula - wygląd i użytkowanie) 
