|
TwojePC.pl © 2001 - 2024
|
 |
A R C H I W A L N A W I A D O M O Ś Ć |
 |
| |
|
[OT] wielkie kratery , Banan 2/11/10 12:14
nie zaczelo was zastanawiac, ze ostatnio coraz wiecej takich "dziurek" sie pojawia?
http://wiadomosci.onet.pl/...764408,wiadomosc.html
nie chodzi mi o jakas wielka teorie spisku, cos w stulu tajnej broni z antymateria czy to przez zderzacz hadronow i male czarne dziurki. chociaz nie przecze... :) moze to jakas wielka dzdzownica :) ale zaczyna to byc ciekawe.- Ja bym się nie podniecał , milekp 2/11/10 12:24
Znamienne jest ostanie zdanie: "Corocznie w Turyngii dochodzi do dwudziestu podobnych osuwisk. Lokalne władze zobowiązały się jak najszybciej zasypać wielki lej."- Jezeli corocznie , Galnospoke 2/11/10 12:34
20 takich kraterow to:
1) dlaczego o tym nie pisano wczesniej
2) dlaczego napisano o tym jednym przypadku.
Brak logiki.
To sa zjawiska na skale swiatowa i zawsze tak samo glupio tlumaczone: najpierw oficjalne "nie mamy pojecia", a pozniej "eee... uuuu... bo to byly ruchy tektoniczne i plamy na Sloncu".- Pisano :)))) , Yen 2/11/10 12:41
http://www.youtube.com/watch?v=j_0poawGQGs Wiedźma pozdrawia :)
gg:5182317 - Jejku , Galnospoke 2/11/10 12:50
Nie widze powiazan miedzy Gwatemala, a Turyngia.Analfabetyzm wtorny.
- nie pisano , milekp 2/11/10 15:17
dlatego, że żaden pismak nie wziął tego na tapetę. Analogicznie - o dopalaczach wiadomo od kilku lat, burza się rozpętała po kilku obszernych tekstach w ogólnopolskich gazetach.- edit: , milekp 2/11/10 15:19
no bo kogo interesują osuwiska w Turyngii? Na naszym Śląsku też jest ich pełno, procesy geologiczne, podziemne erozje wodne - sporo tego.
Nie rozumiem dlaczego miałoby być to coś szczególnego.- i tak samo wygladaja? , Banan 2/11/10 16:59
rowne, okregle, wrecz powiedzialbym ze wywiercone :)
to mnie tez ciekawi, ich ksztalt.- wolałbyś , myszon 2/11/10 21:21
żeby miały profil Kaczyńskiego? Wtedy byłaby niezła pożywka dla prasy.
- ale przecież sprawa jest oczywista , Demo 2/11/10 12:29
te dziury robi Silver Surfer przygotowując daną planetę do wchłoniędzia przez Great Devourera Worldsów :)
było w 2 cz. Fantastic Four, lamerze :Pnapisalbym swoj config,ale sie nie
zmiescil:( - :)))) , Yen 2/11/10 12:42
No co Ty to krety z Czarnobyła :))))) Wiedźma pozdrawia :)
gg:5182317 - No właśnie , Bergerac 2/11/10 12:49
albo jakieś anomalie przeniosły się tu z okolic Jupitera :]Barbossa: You're supposed to be dead!
Jack Sparrow: Am I not? - Chyba raczej , Piter 2/11/10 14:24
Czelabiński Robak Ziemny :)"Uspokój się! bo zobaczysz,
dostaniesz wpierdol." - Piston (TM)
- pffff tak po prawdzie to , Dabrow 3/11/10 12:50
Vogoni robią badania gruntu pod nową autostradę...
http://www.forumfilm.pl/autostopem/!!!!!TO JEST SPARTA!!!
!Tu się nic nie zmienia!
------dabrow.com------ - Nieprawda , Bergerac 3/11/10 12:58
Kto oglądał ''Tremors'', ten wie o co kaman.Barbossa: You're supposed to be dead!
Jack Sparrow: Am I not? - noob jesteś , Demo 3/11/10 16:20
tamte kanały były nieporównywalnie mniejsze :)napisalbym swoj config,ale sie nie
zmiescil:( - diuna , Banan 3/11/10 16:48
teraz mnie olsnilo. to czerwie. pamietacie diune?
to dopiero malenstwo. i nawet by pasowalo do tych "dziurek"
a dla tych co to ominelo: http://pl.wikipedia.org/wiki/Czerw_pustyni- no i sprawa załatwiona , Demo 4/11/10 08:32
teraz tylko czekamy aż u nas się pojawią i zaprzęgamy Harvestery :Dnapisalbym swoj config,ale sie nie
zmiescil:( - Ale przecież , Bergerac 4/11/10 08:41
czerwie z Diuny to wyrośnięte robale z Tremorsów!!!Barbossa: You're supposed to be dead!
Jack Sparrow: Am I not?
- podajcie jakieś fajne namiary , Chrisu 2/11/10 12:49
na miejsca po eksplozji bomb atomowych.
Po car bombie nic fajnego nie widać... /// GG# 1 110 10 10 11 100 10 \\\ - prosze bardzo :) , piszczyk 2/11/10 15:22
http://tiny.pl/hwrfd
Jak oddalisz sobie widok, to jest tam ich wiecej :)takie tam klamoty . . .
- koniec świata , celt 2/11/10 13:07
jak nicEverything should be made as simple as
possible, but no simpler - To nie dziur więcej się pojawia, tylko newsów na ich temat. , Rhobaak 2/11/10 16:09
20 lat temu nie miałbyś pojęcia, że coś takiego istnieje, bo nie pokazywaliby tego w Dzienniku w TVP:)Kor2dual3,2hZ overkloc,4Gbit Ram
G-forc 460 gietex,barakudy
Children of Neostrada Association MVP - ja wiem co to , lothar222 2/11/10 19:27
Ten krater powstał wskutek bitwy między koboldami a ciemnymi goblinami!!! - To pewnie ich sprawka , Yog-Sothoth 2/11/10 19:39
http://www.youtube.com/watch?v=-2XlKqCTXFg
;)wrong fool! - A wytlumaczenie jest banalnie proste , etranger 2/11/10 19:40
Autor: F. Paul Wilson
Tytul: Robale
(Bugs)
Z "NF" 11/93
Niebo staje się coraz czarniejsze, ziemia rozstępuje się,
tworząc coraz to nowe otchłanie. Natura dziczeje - czy
trzeba innych dowodów na zbliżanie się końca świata?
Hank rzucił okiem na ekran telewizora, znajdującego się w
pokoju obok. Kolejny kaznodzieja. W telewizji aż się od nich
roiło. Wszyscy głosili to samo: koniec jest tuż, tuż. Cóż
za domyślność! Komu potrzebne było to całe gadanie, gdy
wystarczy tylko wyjrzeć przez okno.
Ale Hank nie wyglądał. Pracował od godziny. Ponownie
odwrócił się tylko w kierunku okna i wbił gwóźdź
przytrzymujący ostatnią z równo przyciętych desek
zabezpieczających przed naporem cyklonem.
Właściwie zakończył robotę. Listwa trzymała się
mocno ramy okna w łazience. Cofnął się, by ocenić swoją
pracę.
- Proszę bardzo - powiedział na głos, aż kafelki
odpowiedziały mu echem. - Powinno powstrzymać to draństwo.
Nawet jeśli robale dadzą sobie radę z okiennicami i
szybami, nic, co ma więcej niż pięć centymetrów średnicy,
nie przeciśnie się przez tę zaporę. A one wszystkie mają
więcej niż pięć centymetrów.
Równie ważne było zabezpieczenie drzwi belką. Aby
podziwiać kolejne swoje dzieło, Hank musiał przecisnąć się
przez salon, zastawiony kartonami z żywnością w puszkach i
pięciogalonowymi baniakami z wodą źródlaną. Klamry zamocował
głęboko we framudze; były ze wzmocnionej stali,
przystosowane do przytrzymania dębowej belki o wymiarach
dziesięć na dziesięć centymetrów.
Ani robale ani ludzie nie wejdą do środka - chyba że on
na to zezwoli.
Musiał jednak przyznać, że mieszkanie wyglądało jak
rupieciarnia. Carol na ten widok dostałaby ataku
furii.
Ale Carol tego nie widzi. Odeszła i nie miała zamiaru
wracać. Przynajmniej tak twierdziła.
Hank podszedł do okna i wyjrzał przez szparę. Chyba
podobnie czuje się więzień za kratami, z tym, że żadne z
więzień nie wychodzi na Upper East Sidena Manhattanie. A do
tego najbliższe z nich było opuszczone. W porannym dzienniku
podawali informację o masowej ucieczce z wyspy Riker, gdy na
nocnej zmianie nie pojawił się ani jeden strażnik.
Wszystko się waliło. Panika i anarchia. Przez te robale.
Godziny od świtu do zmierzchu pozostawały jeszcze dla ludzi,
ale noce należały już do nich. A tu zima za pasem. Dni stają
się coraz krótsze, a noce coraz dłuższe.
Hank obserwował ostatnie promienie słońca, kryjącego się
za sąsiednimi budynkami. Znowu noc. Wkrótce powietrze
wypełnią te fruwające obrzydlistwa. Zastanawiał się, gdzie
też może być Carol. Pomimo częstych kłótni z powodu jej
niezdolności przewidywania nadchodzących zdarzeń, nie
potrafił przestać się o nią martwić. Miał nadzieję, że jest
bezpieczna.
I wtedy zadzwonił telefon. Hank podbiegł do aparatu.
- Carol? - zapytał, przykładając słuchawkę do ucha. Na
dźwięk znajomego głosu ogarnęło go uczucie ulgi. - Gdzie
jesteś?
- U rodziców. Wszystko w porządku.
- Rozumiem - odrzekł. Teraz, gdy wiedział, że jest
bezpieczna, powróciła irytacja.
- Zamierzasz tam pozostać?
- Sama nie wiem. Musiałam z kimś porozmawiać, Hank, z
tobą nie sposób było zamienić ani słowa od czasu pokazania
się robali.
- Porozmawiać? - serce zabiło mu mocniej. - Co im
powiedziałaś?
- O nas. Muszę poukładać sobie to wszystko.
- Czy mówiłaś im o... o naszych zapasach?
- Tak, ale tylko...
- Carol! Jak mogłaś? - czuł, jakby ktoś wbił mu nóż w
serce. - Czyż nie zakazałem ci wspominać o nich
komukolwiek? One są dla nas!
- Czy to znaczy, że nie podzieliłbyś się z moją
rodziną, gdyby przyszło im głodować?
- Carol, według oficjalnych danych wszystko zostało już
sprzedane. Półki w sklepach są puste! Gdy zjemy to, co
mamy,nie będziemy mogli liczyć na nic więcej. Kupiłem to
wszystko dla nas! Dla ciebie i dla mnie! Byśmy mogli przeżyć
tę... tę apokalipsę!
- Dlatego właśnie opuściłam cię, Hank - odpowiedziała. -
Ty oszalałeś.
- Świetnie! - powiedział czując, jak serce przenika mu
fala chłodu. - Zostań ze swoją mamusią i tatusiem, i wypłacz,
co masz na sercu. Dobranoc.
Rzucił słuchawkę na widełki, odczekał chwilę, by
następnie odłożyć ją na bok. Dopiero wtedy podszedł do drzwi
i zaryglował je potężną belką.
W słuchawce zaczęło wyć. Zakrył ją poduszką, by
zagłuszyć dźwięk.
Carol... jak mogła mu to zrobić? Dlaczego papla po całym
mieście o jego zapasach? Dlaczego usiłuje zniweczyć jego
plan? To nie miało sensu. Zebrał jedzenie z myślą o nich.
Jest jej mężem. Ma obowiązek opiekować się nią. I właśnie
to robi.
Ale najwidoczniej Carol na tym nie zależy. Nie, dopuściła
się czegoś więcej, sabotuje jego wysiłki. Matka powie o
zapasach siostrze Carol, siostra mężowi, który poinformuje o
tym całą swoją cholerną rodzinę i tak wieść rozniesie się w
postępie geometrycznym. Kiedy zabraknie jedzenia tym, którzy
nie byli na tyle przewidujący, by kupić, kiedy jeszcze
pozostało coś w sklepach, zapukają do jego drzwi i będą
błagać o pomoc. A gdy im odmówi, narobią rabanu,
przyciągając tym jeszcze większy tłum. A wtedy może zrobić
się nieprzyjemnie. Hank oczami wyobraźni widział, jak tłum
taranuje drzwi mieszkania, jak wygłodniała horda tratuje się
nawzajem, byle tylko dostać się do jego jedzenia i jego
wody, jak odbierają mu wszystko, może nawet życie, jeśli
stanie im na drodze.
Na samą myśl o tym aż zadrżał. Paplanie Carol może
zniweczyć jego plany. Ale nie było sposobu, by zamknąć jej
usta.
A może jednak.
Nie mógł zmusić jej, by odwołała to, co mówiła. Nawet
gdyby się zgodziła, nic by to nie dało. Ale może
zmienić jej opowieść w kłamstwo. Musi jedynie przenieść całe
zapasy w inne miejsce.
I właśnie wtedy olśniło go, gdzie je może ukryć.
Przypomniał sobie, że w czasach kawalerskich wynajmował
bungalowy na wybrzeżu w takich miejscowościach jak Chadwick
Beach czy Seaside Hights. Większość domków była z dykty,
ale znał kilka solidniejszych, wyposażonych nawet w
okiennice i centralne ogrzewanie. O tej porze roku stały
puste, podobnie jak pobliskie plaże. Czekały na nowy sezon,
który nie przyniesie jednak nowych urlopowiczów. Idealne
miejsce.
Trzeba przygotować się do wywiezienia zapasów. Musi ustawić
je w stosach nie wyższych niż metr bo tylko taki ciężar
udźwignie na ręcznym wózku. Rano, skoro świt, każdy ze stosów,
zabezpieczony prześcieradłem, załaduje do wynajętego
mikrobusu zaparkowanego nadal przed domem.
Hank wziął koc i wciśnięty w kąt za stosem zapasów
liczył godziny do brzasku. Zapadł w nerwowy sen. Śniły mu się
spokojniejsze czasy, gdy był szczęśliwy z Carol, gdy noce
nie były krwawymi horrorami pełnymi gwałtownych śmierci.
Śnił o czasach sprzed robali.
Robale... Nikt nie wiedział, skąd się wzięły. Wszystko
zaczęło się, jak jakiś surrealistyczny koszmar. Pewnej nocy
powstały w ziemi wielkie dziury, dziury bez dna, prawdziwe
studnie bez dna. Naukowcy z całego świata usiłowali zmierzyć ich
głębokość, lecz bez powodzenia. Dokąd prowadziły te dziury,
nikt nie wiedział. Uczeni potrafili jedynie stwierdzić,
że... dokądś. Kolejnej nocy powietrze wpadające do dziur
zmieniło swój kierunek, niosąc zapach padliny. I robale.
Robale. Nie były to jednak małe owady, które można zabić
packą, tylko wielkie, zjadliwe bestie, dochodzące do pół
metra, a nawet dłuższe, jakich nikt nigdy jeszcze nie
widział. Komentatorzy dziennika wymyślali dla nich nazwy.
Każdej nocy do już istniejących dodawano nową.
Jako pierwsze pojawiły się osy-przeżuwaczki. Szybujące
okropieństwa wielkości homara, ze skrzydłami jak u ważki,
praktycznie jedna wielka latająca szczęka z ostrymi jak
diament ząbkami. Atakowały w masie, niby piranie, nie
pozostawiając na swej drodze nic poza czerwoną plamą. Nawet
kosteczki.
Następnie pojawiły się muchy o brzuchach wielkości piłki.
Pęcherzyki kwasowe pozwalały im trawić jeszcze żywe ofiary.
Potem grotowce, idealna nazwa dla paskudztw, które
wwiercały się stożkowatymi, ostrymi jak brzytwa główkami w
czaszki lub brzuchy ofiar i wysysały wszystko, co się da.
Każdej nocy całe roje robaków wyłaziły z dziur i
korzystając z ciemności, atakowały wszystko, co się rusza. O
świcie wracały do swych legowisk, gdzie wygłodzone czekały
na kolejny zachód słońca, by ruszyć na żer już w
towarzystwie nowych gatunków.
Jaki nowy horror przyniesie kolejna noc? Nawet najgorsze
koszmary senne nie były w stanie konkurować z tym, co
działo się na jawie.
Cokolwiek by to było, okaże się zapewne straszne. Może
najstraszniejsze z wszystkiego, co działo się dotychczas.
Nagle obudził Hanka jakiś odgłos z sypialni. Był to
dźwięk tłuczonego szkła. Robale - najprawdopodobniej
grotowce - taranowały okno, nadwerężając okiennice. Gdyby
nie wzmocnienia przeciwcyklonowe, już byłyby w pokoju i
pożerały go żywcem. Nasłuchiwał przez jakiś czas, jak
bezskutecznie waliły w metalowe wiązania, by następnie
odfrunąć w kierunku innych, czerwonych pastwisk.
Jeszcze w ciągu tej nocy, o różnych porach, słyszał
krzyki z sąsiednich mieszkań, głuche odgłosy kroków na
klatce schodowej. W pewnym momencie jakaś kobieta zaczęła
dobijać się do jego drzwi, krzycząc coś o robakach w sieni i
błagając, by ktokolwiek wpuścił ją do środka. W pierwszym
odruchu chciał jej otworzyć, sięgnął nawet do belki, ale po
chwili zawahał się, czy to aby nie podstęp. Może ktoś, kto
widział, jak wnosi zapasy, chce się teraz dostać do jego
mieszkania. Przykucnął obok drzwi i zagryzając wargi, czekał
aż kobieta pójdzie sobie. Nagły, rozdzierający krzyk wdarł
mu się w czaszkę. Potem nie usłyszał już nic oprócz
przytłumionego, przeraźliwego szlochu, a nastąpiły już tylko
dźwięki gwałtownej młócki i cisza.
Gdy wstrząśnięty do głębi chciał wrócić na swój koc,
odchodząc od drzwi zobaczył wpływającą spod nich krew,
która tworzyła kałużę w przedpokoju. Zasłonił dłonią usta i
pognał do łazienki.
Dużo później, gdy już mógł coś przełknąć, zrobił sobie
kawy. Oglądał telewizję, wsłuchując się w dźwięk ściszonego
do oporu odbiornika. Obraz migał od czasu do czasu, ale to
nie były zakłócenia w dopływie prądu. Na wszelki wypadek
miał odbiornik na baterie. Jedyne, co przekazywała
telewizja, to kazania i wiadomości, fatalne wiadomości.
Prezydent ogłosił stan wyjątkowy, ale wojsko było w
całkowitym rozkładzie. Cała struktura państwa rwała się.
Wiadomości jedynie umocniły w Hanku postanowienie
opuszczenia miasta wraz ze wschodem słońca. A właściwie
czemu miał czekać aż do świtu! Niebo już się rozjaśniało. Te
paskudztwa będą teraz kierować się do swych kryjówek, by uciec
przed brzaskiem. Nic nie stoi na przeszkodzie, by zaczął
ładować samochód.
Pierwsza partia owinięta prześcieradłem spoczywała już na
ręcznym wózku. Hank zdjął belkę i uchylił drzwi, by
rozejrzeć się w sytuacji.
Ktoś był na korytarzu. Po lewej stronie, w głębi, niedaleko
windy zauważył jakąś zwiniętą w kłębek postać. Nikogo
więcej w zasięgu wzroku. Hank wyszedł z mieszkania, zamknął za
sobą drzwi i pośpiesznie ruszył do windy, pchając przed
sobą wózek po czerwonej, rozmazanej smudze krwi, ciągnącej
się od jego progu do nieruchomej postaci.
Zmusił się, by spojrzeć w tę stronę. Kobieta. A właściwie
już nie. Niewiele mógł rozpoznać z tego, co po niej zostało.
Ciało było skurczone, jakby zasuszone; widoczne kawałki
skóry poszarpane, przeżute i dziwnie pozbawione krwi.
Powstrzymał atak mdłości i pochwalił się w myślach za to, że
nie otworzył drzwi. Gdyby to zrobił, mógłby teraz wyglądać
tak samo. Powtarzał to sobie kilka razy, gdy odwrócony
tyłem do zwłok, czekał na windę.
Nagle z głębi korytarza doszło go gniewne bzyczenie.
Obrócił się. Panująca w korytarzu ciemność sprawiała, że nic
nie widział, ale dźwięk był dziwnie znajomy. Szum
podwójnych skrzydeł ważki. Nasłuchał się go w ciągu
ostatnich kilku nocy. Po chwili posłyszał kolejny odgłos -
zgrzytanie zębów osy-przeżuwaczki.
Przerażenie odebrało mu siły. Za wcześnie! Dużo za
wcześnie opuścił mieszkanie!
W pierwszym odruchu chciał uciec do siebie, ale
powstrzymała go wizja tego, jak stoi przed zamkniętymi
drzwiami mieszkania i grzebie w poszukiwaniu klucza, gdy
osa koncentruje się na jego szyi. Dlatego też nie ruszał się
i wściekle naciskał wszystkie przyciski, byle tylko
sprowadzić windę.
Bzyczenie stawało się coraz głośniejsze, coraz
groźniejsze. I wtedy zobaczył ją w pełnym świetle, jak
frunęła wprost na niego półtora metra nad podłogą.
Zgrzytanie zębów nabrało tempa. Strach sparaliżował go, a
krzyk nie zdołał wydobyć się z zaciśniętego gardła. Hank
czuł, że zbliża się śmierć.
I wtedy posłyszał inny dźwięk - dźwięk otwierających się
drzwi windy. Wskoczył do środka, wciągając za sobą wózek i
jednocześnie zamknął drzwi. Osa skręciła za nim, ale
uderzyła w metalową krawędż i upadła na podłogę ze
zwichniętym skrzydłem. Trzepotała się i bzyczała wściekle
na zewnątrz windy, gdy Hank naciskał guzik PARTER.
Spocony, ledwie dysząc, ukucnął i oparł się o ścianę
zjeżdżającej w dół windy. Bał się nawet poruszyć. Chciał
pozostać w tym stalowym pudle bez okien do samego świtu. Ale
zmusił się do wstania. Winda wiozła go na dół, przecież
musiał wydostać się z miasta. Trzeba było zwieźć całe zapasy
do mikrobusu, zanim na ulicę wyjdą ci, którzy przeżyli
kolejną noc.
Światło w windzie przygasło i wagonik zatrzymał się z
piskiem. Boże! Czy ugrzęźnie między piętrami? Ale winda
ruszyła ponownie. Nie miał wątpliwości, że musi ją opuścić
jak najszybciej. W każdej chwili groziło wyłączenie prądu.
Przez lekko uchylone drzwi wyjrzał na zewnątrz. Otaczał
go półmrok. Wszystkie żarówki albo były rozbite, albo
wyłączone. Na prawo, w bladym świetle brzasku, dostrzegł, że
grube szkło frontowych drzwi i okien zostało rozbite; po całej
podłodze sieni walały się jego odłamki. I coś jeszcze leżało
przy zrujnowanym wejściu.
Coraz jaśniejsze światło dnia sprawiło, że Hank przymrużył
oczy. Kolejne ciało. Nasłuchiwał trzepotu skrzydeł. Cisza.
Wziął głęboki wdech, pchnął wózek i skierował się do
wyjścia. Zwolnił nieco przy leżących zwłokach. Tym razem był
to mężczyzna, prawie nie naruszony, ale bardzo blady. Hank
go nie rozpoznał. Zdał sobie sprawę, że zna niewielu ze
swych sąsiadów. Może tak jest lepiej. Spojrzał w szkliste
oczy zmarłego i wstrząsnął nim dreszcz.
Jak zginąłeś, człowieku?
Gdy się odwracał, posłyszał dźwięk, coś pomiędzy
cmoknięciem a bulgotem. Wydawało się, że dochodzi od strony
trupa. Gdy tak stał, przyglądając mu się, zauważył ruch
gardła i żuchwy. Ależ on nie może być żywy! Nie z tym martwym
wzrokiem!
I wtedy usta zmarłego otwarły się i Hank zobaczył, jak
coś poruszało się wewnątrz nich. Nie, już nie wewnątrz, coś
wypełzało na zewnątrz. Coś płaskiego, szerokiego, z głową
zwieńczoną szczypcami, o skórze brązowej i błyszczącej tam,
gdzie nie była krwistoczerwona. To coś ciągnęło za sobą
ciało długie na sześć stóp, grube jak puszka po piwie, o
niezliczonej liczbie silnych, gumowatych, ociekających krwią
nóg.
Był to rodzaj ogromnej stonogi, która opuszczała gardło
zabitego i kierowała się wprost na Hanka. I to z dużą
prędkością!
Hank zawył i zaczął cofać się w głąb sieni tak długo, aż
nogami uderzył o kant stojącej tam kanapy. Wskoczył na nią i
usiłował wspiąć się po ścianie.
Ale "to" nie było nim zainteresowane. Skierowało się ku
drzwiom i nie zważając na rozbite szkło, maszerowało w
kierunku ulicy, bez wątpienia ku najbliższej dziurze.
Hank w życiu nie widział czegoś podobnego. To musiał być
najnowszy nabytek tej robalowej hordy.
Stwierdził, że zachował się jak stara panna na widok
myszy. Zeskoczył z kanapy, podbiegł do drzwi frontowych i
wyjrzał na zewnątrz.
Poniedziałkowy poranek. Ulice powinny tętnić życiem. Ale
panował bezruch, nie było ani samochodów, ani taksówek, czy
ciężarówek. Nie, chwileczkę! Na końcu ulicy zauważył
chrząszcza wielkości kubła na śmieci z parą budzących strach
szczęk. Czmychał w kierunku Parku Centralnego. Od czasu do
czasu latające stwory przeszywały powietrze, również
kierując się na zachód. Poza tym ulice były puste. Dokąd
udała się ogromna stonoga? Jak mogła tak szybko zniknąć za
rogiem?
To nie miało znaczenia. Hank musiał działać. Wpadł z
powrotem do sieni i ślizgając się po szkrzypiącym szkle
podciągnął swój wózek do mikrobusu. Szybko wypakował
wszystkie pudła do furgonetki i pobiegł do windy. Musi się
śpieszyć. Musi wiele razy obrócić, by przenieść wszystkie
zapasy.
Nic nie zakłócało jazdy po autostradzie. Ruch na drodze
był; tak mały, że Hank praktycznie miał sześciopasmówkę dla
siebie.
Zastanawiał się, czemu tak niewiele osób wyjeżdża z
miasta, ale uświadomił sobie, że to z braku paliwa.
Wszystkie mijane przez niego stacje benzynowe były
opuszczone. No i dokąd tu jechać? Według ostatnich
wiadomości piekło było wszędzie - nie wiadomo, czy
opuszczając jedno miejsce, nie wpadało się w jeszcze gorsze.
A poza tym, co czeka tego, kto nie zakończy swej podróży
przed nastaniem zmroku? Lepiej pozostać na miejscu,
przyczaić się i trzymać tego, co się ma.
Przez całą drogę nie mógł przestać myśleć o Carol. To
dziwne, że dopiero kryzys o tak apokaliptycznym wymiarze
uświadomił mu, jak mało mają ze sobą wspólnego, jak płytka
była ich znajomość. Powinien zauważyć to już dawno,
zwłaszcza w okresie, gdy pokłócili się w sprawie dzieci. On
chciał mieć ich całe mnóstwo; ona - wcale. Nie chcę
sprowadzać dziecka na taki świat, powiedziała.I oczywiście
postawiła na swoim.
Hank nie mógł powstrzymać uśmiechu. Świat, na który nie
chciała wtedy sprowadzić dziecka, był rajem w porównaniu z
obecnym.
Znowu miałaś rację, Carol. A tak kochasz mieć rację.
Mimo to nie opuści jej. Nie można mu było zarzucić
nielojalności. Wróci po nią, jak tylko znajdzie na wybrzeżu
coś odpowiedniego. Ale na wszelki wypadek o celu podróży
poinformuje ją dopiero na miejscu. Dzięki temu Carol nikomu
nic nie wypaple.
Zobaczył z daleka zjazd z autostrady, prowadzący do
Seaside Hights. Jego zjazd. A obok drugi napis informujący o
stacji benzynowej i restauracji Thomasa A.Edisona. Poniżej,
oparty o krawędż jezdni, napis na kawałku dykty głosił:
MAMY BENZYNE
I ROPE DO DEISLI
Może i macie, pomyślał, ale nie znacie pisowni!
Hank sprawdził, ile ma paliwa. Połowa zbiornika. Z
pewnością będzie musiał słono zapłacić, ale nie wiadomo, czy
w ogóle jeszcze znajdzie gdzieś czynną stację.
Przed sobą zobaczył zdezelowany samochód skręcający
zgodnie z wskazaniem napisu. Hank zdecydował się pojechać za
nim.
Gdy zbliżał się do dystrybutorów, zauważył, jak jeden z
dwóch pracowników nachylił się nad okienkiem wozu po
stronie pasażera. Nagle wyprostował się i ruchem ręki
nakazał kierowcy opuścić teren stacji.
Prawdopodobnie klient nie miał dosyć pieniędzy, pomyślał
Hank.
Uśmiechnął się i uderzył obcasem o jedną z brezentowych
toreb wepchniętych pod siedzenie. Miał coś lepszego niż
pieniądze. Srebrne monety. Cenny metal. Zawsze wart co
nieco, niezależnie od czasów, a w złych czasach wart
jeszcze więcej. Im było gorzej, tym wyżej stała jego siła
nabywcza.
Zwolnił i wyjął garść monet. Wsadził je do kieszeni,
sprawdził, czy oba zamki u drzwi są zamknięte i podjechał do
dystrybutora.
Dwaj mechanicy - blondyn i szatyn - byli świeżo ostrzyżeni i
wygoleni. Obaj dobrze zbudowani i koło trzydziestki. Blondyn
podszedł do samochodu od strony Hanka.
- Macie benzynę? - zapytał Hank, uchylając okno na kilka
centymetrów.
Gość przytaknął ruchem głowy.
- A czym chcesz płacić, czy masz coś oprócz plastyku i papieru?
- To chyba wystarczy. Wszystkie monety są sprzed 1964 roku,
solidne srebro - powiedział wyjmując srebrniaki.
Blondyn wlepił wzrok w monety. Następnie zawołał kolegę.
- Ray, on ma srebro. Czy przyjmujemy srebro?
Ray podszedł do okna od strony pasażera.
- Sam nie wiem - powiedział przez szybę - Masz coś jeszcze?
- To chyba wystarczy - upierał się Hank.
- Co masz z tyłu? - zapytał blondyn.
Hanka ogarnęło uczucie, że znalazł się w pułapce.
Sięgając do skrzyni biegów, mruknął:
- To moja sprawa.
Ale nie zdążył wrzucić biegu. Nagle obydwa boczne
okna wyleciały z hukiem, obsypując go kawałkami szkła; z lewej
strony potężna pięść wylądowała na jego szczęce, aż ujrzał
wszystkie gwiazdy. Usłyszał odgłos otwieranych drzwi,
poczuł jak ktoś wbija mu palce we włosy i ramiona, jak czyjeś
dłonie wyciągają go zza kierownicy i rzucają na chodnik.
Straszliwy ból przeszył go w krzyżu, gdy obracając się na
plecy, usiłował złapać powietrze. Na pół świadomy słyszał,jak
jeden z mechaników wyłącza silnik i otwiera drzwi bagażnika.
- A niech to szlag! - to był głos Raya. - Gary! Spójrz tylko!
Ten facet jest nafaszerowany!
Hank z trudem stanął na nogach. Był przerażony. Z jednej
strony chciał uciec, ale dokąd? I po co? By dać się
złapać wraz z nadejściem nocy? A nawet jeśli uda mu się
znależć kryjówkę, by umrzeć z głodu? Nie? Musi odzyskać
swoje zapasy.
Chwiejnym krokiem podszedł do mikrobusu i usiłował
zamknąć drzwi.
- To moje! - krzyczał.
Jasnowłosy Gary rzucił się na niego cały czerwony z
wściekłości i zaczął go okładać pięściami tak szybko, że
Hank nie bardzo wiedział, co się wokół dzieje. Jedyne, co
pamiętał, to, że przez moment trzymał się na nogach, by po
chwili uderzyć twarzą o asfalt, czując ogień w głowie i
brzuchu.
Zaczął pochlipywać.
- To nie fair. To moje!
Uniósł głowę i splunął krwią.Gdy odzyskał jasność widzenia
zauważył nadjeżdżający z dużą prędkością biały wóz.
Przymrużył oczy. Na dachu samochodu lśniło coś czerwono-
niebieskiego, a z boku zauważył herb stanu. Wóz policyjny.
Dzięki Bogu!
Z trudem podźwignął się na klęczki i jęcząc, zaczął
rozpaczliwie machać rękami.
- Na pomoc! Na pomoc! Złodzieje!
Samochód policyjny z piskiem zatrzymał się za mikrobusem
Hanka. Wyskoczył z niego wysoki, szpakowaty policjant,
wspaniale prezentujący się w szarym mundurze i świecącym
brązowym pasie. Podszedł do złodziei, którzy nadal
podziwiali zawartość wozu.
- Kapitanie, niech pan zobaczy, co znaleźliśmy - rzekł Ray.
- Pieprzony supermarket na kółkach - dorzucił Gary.
Policjant wpatrywał się w rząd kartonów.
- Niezły widok. Zdaje się, że dostał nam się ptaszek.
- Panie oficerze - zagadnął Hank, nie wierząc własnym uszom. -
Ci ludzie usiłowali mnie okraść.
Ten obrócił się i mierząc go wzrokiem powiedział:
- Rekwirujemy te zapasy.
- Pan jest z nimi?
- Nie. To oni są ze mną. Jestem ich oficerem.
Przygotowaliśmy tę drobną operację, by łapać spekulantów i
przemykających się szabrowników. Ma pan zaszczyt być
naszym pierwszym łupem.
- Ja to wszystko kupiłem! - Hank ledwo trzymał się na nogach.
Chwiał się jak młode drzewo na wietrze. - Nie macie prawa!
- Mylisz się - spokojnie odpowiedział mu policjant. - Mam
wszelkie prawo. To spekulanci nie mają praw.
- Złożę na pana skargę.
Odpowiedział mu lodowaty uśmiech.
- Spadaj, mały. Ja tu jestem sędzią najwyższej instancji.
Dziękuj Bogu, że nie zostałeś zastrzelony na miejscu
przestępstwa. Twoje zapasy dostaną się tym, którzy potrafią
zrobić z nich właściwy użytek. Pozwolą nam przetrwać do
czasu, gdy trzeba będzie na nowo przywracać porządek.
Hank nie mógł uwierzyć w to, co się działo. Musi być
coś, co mógłby zrobić, ktoś do kogo mógłby się odwołać.
I wtedy zobaczył jak Gary zdziera papier z jednego z kartonów.
- Spójrzcie, kluseczki, moje ulubione!
W Hanka coś wstąpiło. Rzucił się na Gary'ego wrzeszcząc i
wymachując pięściami.
- To moje! Zabieraj swoje łapska!
Ale nie wyszedł mu ten atak. Policjant zrobił krok do przodu
i Hank walnął twarzą w jego ramię. Cofnął się o kilka
kroków chwytając za rozkwaszony nos.
- Spadaj, mały - nakazał mu kapitan głosem twardym i zimnym.
- Spadaj, póki jeszcze możesz.
- Nie mogę - odezwał się Hank, choć bał się śmiertelnie - Nie
mam dokąd uciec! Stąd wszędzie daleko. Mam dwie torby
srebrnych monet pod siedzeniem. Zabierzcie je. Oddajcie mi
tylko mikrobus. Proszę.
Kapitan sięgnął po rewolwer. Nie zawahał się ani przez
moment. Jednym ruchem wyjął go, odbezpieczył i wycelował w
twarz Hanka.
- Zdaje się, że nie rozumiesz co się do ciebie mówi.
Nawet nie mrugnął naciskając na spust. Hank chciał się
uchylić, ale było już za póżno. Poczuł przeszywający ból w
czaszce i jasność przed oczami. Zapadł w niezgłębioną
ciemność.
Hank nie wiedział jak długo leżał to tracąc, to odzyskując
przytomność. W końcu poczuł się na tyle silny, by się
poruszyć. Zdawało mu się, że głowę ma trzy razy większą niż
normalnie; paskudnie go bolała, ale zmusił się, by unieść ją
nieco i rozejrzeć się. Ruch wywołał falę bólu w lewej
części czaszki i świat zawirował wokół. Powstrzymał odruch
wymiotny, zacisnął powieki i nie poruszając się usiłował
odtworzyć w pamięci, co zaszło.
Przypomniał sobie ładowanie mikrobusu, jazdę autostradą,
skręt po benzynę...
O, Boże. Policjant. Pistolet. Strzał.
Hank wyciągnął rękę i ostrożnie dotknął głowy. Głębokie,
wilgotne rozcięcie tuż nad uchem, skrzepy i odpryski po tej
stronie szyi i głowy.
Ale żył. Kula ześlizgnęła się, żłobiąc głęboką bruzdę w
czaszce. Był słaby, chory, mdliło go i bolało jak nigdy
dotąd, ale żył.
Hank ponownie otworzył oczy. Spojrzał w dół. Kałuża
zakrzepłej krwi widoczna była na chodniku na wysokości jego
nosa. Nie spuszczając z niej wzroku, uniósł się wyżej,
podciągnął kolana i wyprostował. Zawrót głowy spowodował,
że ponownie wszystko wokół zawirowało, ale gdy świat się
zatrzymał, zaczął ustalać, gdzie jest.
Po obu stronach stały zielone, metalowe kubły - śmietnik.
Pomiędzy nimi widział w oddali stację benzynową. Teraz
opuszczoną. Żadnych fałszywych mechaników machających na
samochody. Po lewej otynkowana część budynku. Restauracja.
Musieli zaciągnąć go tutaj i porzucić. Uznali pewnie, że
nie żyje.
Zacisnął zęby, by powstrzymać ból i wymioty, stanął na
nogi i wyjrzał zza kubłów. Restauracja wydawała się
opuszczona. Obok dystrybutorów i przy zjeździe na autostradę
było pusto i cicho. Nie widział już samochodów wcześniej tu
parkujących.
Jego mikrobusu też nie było.
Hankowi zbierało się na płacz. Został obrabowany i to
przez gliny stanowe! Boże, co działo się z tym światem!
Potwory ludzkie pełzające za dnia niczym się nie różniły od
nieludzkich, rządzących nocą.
Noc! Spojrzał na niebo. Dobry Boże, ściemniało się. Za
kilka minut nocne stwory zaczną wyfruwać i wyłazić ze swych
nor. Nie może dać się złapać na otwartej przestrzeni.
Pokuśtykał do bocznych drzwi baru. Zamknięte. Zmusił się,
by okrążyć budynek i by podejść do drzwi frontowych.
Podwójne szklane drzwi zabezpieczone były od środka grubym
łańcuchem. Zajrzał przez nie. Panował tam niesamowity
nieład, jakby przed zamknięciem splądrowano bar. To jednak
nie miało znaczenia. Teraz nie niepokoił go brak jedzenia.
Chciał tylko znależć jakąś kryjówkę.
Rozejrzał się w półmroku za czymś, czym mógłby rozbić
szkło - szukał kamienia, kubła, czegokolwiek. Znalazł ciężki,
kamienny kosz na śmieci, ale w żaden sposób, nie mógł go
podnieść.
Bliski paniki zaczął okrążać budynek, byle znaleźć
jakiekolwiek wejście. Dotarł na tyły, gdy nagle coś ze
świstem przeleciało mu obok głowy, zgrzytając zębami. Za
chwilę coś kolejnego. W mrocznym świetle nie widział nic,
ale nie musiał. Osy-przeżuwaczki. Już wyfrunęły. Widać w
pobliżu miały jakąś dziurę.
Pochylony pobiegł w kierunku śmietników po drugiej
stronie budynku. Może uda mu się ukryć w jednym z kubłów.
Wślizgnie się do środka i zamknie przykrywę. Może nawet
znajdzie tam jakieś odpadki nadające się do jedzenia.
Dobiegł do śmietnika i podciągnął się na wysokość
pierwszego kubła, by stwierdzić, że nie ma pokrywy. Drugi
podobnie. I co teraz?
Całkiem przypadkowo zawadził nogą o dziurę w chodniku.
Ściek. Jego stopa spoczywała na zardzewiałej kracie.
Spróbuj ją podnieść! - pomyślał, pochylając się i
usiłując to zrobić. Krata była kwadratowa, wystarczająco
szeroka, by dostać się do środka, jeśli tylko zdoła ją
unieść.
Kolejny robal przeleciał tuż tuż, na tyle blisko, by
musnąć mu włosy. Był to grotowiec.
Zebrał wszystkie siły, by ruszyć kratę, ignorując
pulsowanie w skroniach spowodowane nadmiernym wysiłkiem.
Metal zaskrzypiał, ale dał się przesunąć o parę centymetrów,
potem jeszcze trochę, aż z piskiem całkiem ustąpił. Hank
odsunął go na bok, wślizgnął się do ciemnego otworu.
Wylądował w kałuży o jakiś metr poniżej. Nic takiego. Miała
tylko parę centymetrów głębokości. Wyciągnął ręce i zasunął
za sobą kratę. Gdy zaskoczyła na swoje miejsce, przykucnął i
spojrzał w niebo.
Na zewnątrz było ciemno, ale nie tak jak w jego dziurze.
Gdy obserwował samotną gwiazdę przebijającą się przez
wieczorną mgłę, wielka brzuchata mucha przysiadła na kracie
tuż nad Hankiem i usiłowała przecisnąć się przez nią.
Widział jej napięte pęcherze kwasowe zbyt szerokie, by
zmieściły się przez któryś z otworów. Niezadowolona,
brzecząc wściekle, odleciała w końcu.
Znalezienie bezpiecznej kryjówki nie przyniosło mu wcale
ulgi. Zamiast się cieszyć, zaczął płakać. Czemu nie? Nikt i
tak go tu nie zobaczy. Był sam, ranny - nadal nieco krwawił
- zmarznięty, zmęczony, głodny, bez jedzenia, pieniędzy,
środka transportu i w dodatku ukrywał się w kanale, gdzie
stojąca woda powoli przesiąkała przez jego buty. Znalazł się
rzeczywiście na samym dnie.
Wymuszony śmiech odbił się niesamowitym echem od ścian
kanału. Teraz jedyną pociechą było przekonanie, że już
gorzej być nie może.
Coś plusnęło z jego prawej strony.
Hank zastygł w bezruchu i zaczął nasłuchiwać. Co to było? O
Boże, co to było? Szczur? Czy też coś gorszego - o wiele,
wiele gorszego?
Podciągnął nogi i starał się utrzymać je nad powierzchnią
wody. Jeśli coś siedziało w wodzie, powinno przepłynąć pod nim.
Wysilał wzrok i słuch szukając jakichkolwiek oznak życia.
Po prawej nic nie zauważył.
Ale od lewej coś się skradało i było coraz bliżej...
słyszał niezliczone tupnięcia i szurania, jakby coś - nie,
jakby cała masa czegoś o tysiącu nóg posuwała się po ścianie
kanału w jego kierunku.
Z prawej też już słychać było pluśnięcia, pośpieszne,
coraz wyraźniejsze, niespokojne, szalone. Nagle kanał
ożywił się, wypełnił odgłosami i ruchem, a wszystko to
zmierzało ku niemu.
Hank zawył ze strachu. Opuścił nogi do wody, usiłując
ponownie podnieść pokrywę kanału. Ale zanim mu się to udało
para szczypiec jak jęzory zacisnęła się wokół jego prawej
kostki. Wrzeszczał w przerażeniu i agonii, ale nie
przestawał naciskać na klapę. Kolejna para szczypiec
zacisnęła się na lewej łydce. Nacisk na stopy spowodował, że
runął do wody na kolana.
I wtedy poprzez blade światło wpadające przez klapę
zobaczył je. Wielkie stonogi z parą szczypiec zamiast jamy
gębowej, takie jak ta, którą widział rano gdy opuszczała
ciało sąsiada. Rura kanalizacyjna, w której się znajdował,
aż roiła się od tych skorupiaków liczących sobie od półtora
metra do trzech. Te najbliżej stojące podniosły swe głowy w
jego kierunku. Słyszał tylko szczęk szczypiec. Hank usiłował
opędzić się od nich, ale one unikając jego ciosów, wbijały
się swymi szczękami w jego ramiona, ręce. Ból i strach były
nie do opisania. Krzyk Hanka odbijał się echem w rurze, gdy
układały go na wznak, z ramionami ku górze i wyprostowanymi
nogami. Zimna woda przemoczyła mu ubranie i spływała po
krzyżu. I wtedy jeszcze większa liczba stonóg wskoczyła na
niego, pokryła go całego. dobierając się do jego ubrania,
które warstwa po warstwie zrywały, jakby to były papierowe
chusteczki. Gdy zdarto już ostatni fragment tkaniny, leżał
tak w tym kanale zimny, mokry i nagi niby heretyk na kole
tortur.
A wtedy wszystkie stwory oprócz tych, które
przytrzymywały go w wodzie, wycofały się. Nagle zapanowała
cisza. Ustało tupanie i pluskanie tysiąca stóp i w pewnej
chwili jedynym odgłosem, jaki dochodził do Hanka, był jego
nierówny oddech.
Czego chcą? Co robiły...?
Po chwili dołączył do niego inny odgłos, dochodzący z
ciemności tuż za jego stopami. Był to odgłos ślizgania się
chitynowej skorupy o beton. Gdy narastał, Hank zacząłjęczeć
z przerażenia. Zaczął szamotać się w wodzie. Jego desperacka
walka spowodowała jedynie silniejszy ucisk szczypiec, które
coraz głębiej wbijały się w jego rozorane i krwawiące ciało.
I wtedy w świetle wschodzącego księżyca zobaczył ją. Ta
stonoga była podobna do innych, ale o wiele większa, z głowę
szerokości jego torsu, i ciałem wypełniającym połowę kanału.
Hank wrzasnął gdy zrozumiał, co go czeka. Te inne,
mniejsze obrzydlistwa były jedynie robotnicami (i
trutniami). Schwytały go i przetrzymywały dla swej królowej!
Ponowił swą walkę, ignorując coraz silniejszy ból. Musiał się
uwolnić!
Ale nie dał rady. Królowa czołgała się między wierzgającymi
nogami Hanka, śligając się po ciałach swoich poddanych i
zatrzymała dopiero na wysokości jego piersi, wpatrując się
w niego swymi wielkimi, czarnymi oczami. Gdy Hank obserwował
ją w niemym strachu, spomiędzy jej szczęk wysunęła się
podobna do świdra trąbka. Powoli uniosła głowę i
pochyliła ją w kierunku brzucha Hanka. Hank odzyskał głos i
wrzeszczał jak opętany, gdy trąbka coraz głębiej wbijała się
w jego ciało.
Miał uczucie, jakby ogień wybuchł w jego trzewiach i
klatce piersiowej i przenosząc się błyskawicznie do nóg i
rąk, pozbawił je całkowicie siły.
Trucizna! Otworzył usta, by ponownie wydać z siebie
okrzyk trwogi, ale neurotoksyna, która pierwsza dotarła do
gardła sprawiła, że udało mu się wydobyć z niego jedynie
nieco głośniejszy wydech. Ostatnie zesztywniały mu ręce i
wtedy poczuł jakby pływał w przestworzach. Nadal leżał w
wodzie, ale nie czuł wilgoci. Gdy zapadał w błogosławioną
ciemność, ostatnią rzeczą, którą widział, była potworna
królowa, której trąbka nadal tkwiła w jego brzuchu.
Hank nie był pewien czy to jawa, czy sen. Wydawało mu
się, że nie śpi. Zdawał sobie sprawę z dochodzących wokół
hałasów, ze stęchłego, kwaśnego zapachu, ze światła, które
coraz silniej działało na powieki, których nie był w stanie
podnieść. I nic nie czuł. Jakby został pozbawiony ciała.
Gdzie się znajdował? Co...?
I wtedy powróciła pamięć. Stonogi... ich królowa...
Krzyk, który narastał w gardle, zduszony w zarodku. Jak
można krzyczeć, gdy nie można otworzyć ust?
Nie. To był sen. Te dziury w ziemi, latające potwory,
zapasy na przeczekanie, opuszczenie Carol, stacja benzynowa,
gliniarz, pistolet, kula, stonogi, te długie, obrzydliwe
koszmary - to wszystko tylko mu się śniło. Ale na szczęście to
zaraz się skończy, kiedy tylko się obudzi.
Jeśli tylko uda mu się otworzyć oczy, zobaczy znajome
szpary na suficie ich sypialni. A wtedy koszmar senny
zniknie. Spokojnie poruszy się, by dotknąć Carol.
Oczy. Od nich wszystko zależy. Skoncentrował się na
powiekach, wysyłając do nich całą swoją wolę i energię. I
choć powoli, sprawił, że drgnęły. Nie czuł ruchu powiek,
ale uderzył go ostry promień bladego światła, podobny do
pochodni zapowiadającej narodziny dnia.
Efekt zachęcił go do podwojenia wysiłków. Powoli rozrywał
łączącą powieki gumowatą substancję. Po pewnym czasie, gdy
już udało mu się je otworzyć, uderzyło go światło, ale nie
był to blask wschodzącego słońca, tylko rodzaj bladego,
rozproszonego światła. Zmusił oczy, by otwarły się jeszcze
szerzej. Wpadające światło zaczęło nabierać kolorów i
kształtów. Nieokreślonych kształtów i ubogich kolorów. Były
to przeważnie odcienie szarości. Źrenice zwęziły się i
obrazy zaostrzyły.
Spoglądał na ciało, swoje nagie ciało, spoczywające na
prześcieradłach w jego własnym łóżku. Był jeszcze lekko
rozespany, ale przecież znał je. Dzięki Bogu to
wszystko było tylko snem. Spróbował obrócić głowę w lewo, w
kierunku światła, ale nie udało mu się jej poruszyć.
Dlaczego nie może się poruszyć? Teraz już był całkiem
rozbudzony. Powinien móc się ruszyć. Skierował wzrok w lewą
stronę. Okna sypialni są właśnie tam. Gdyby tylko udało mu
się...
Chwileczkę... ściany - są okrągłe. Sufit wypukły.
Cementowy. Cement widać wszędzie. A światło. Światło
dochodzi z góry. Zmusił się do otwarcia oczu jeszcze
szerzej. Zauważył brak okna. Światło dochodziło poprzez
kratę w suficie.
Zduszony w zarodku krzyk sprzed paru minut powrócił z
nową siłą przebijając się przez gardło i krtań, usiłując się
uwolnić.
To nie była jego sypialnia. Znajdował się w kanale - w
rurze ściekowej! To nie był sen. To zdarzyło się naprawdę.
Naprawdę!
Hank zwalczył panikę i zaczął intensywnie myśleć. Nadal
żył. Musi o tym pamiętać. Żył i miał przed sobą kolejny
dzień. Mieszkańcy dziur w ciągu dnia nie dawali o sobie
znać. Uciekali przed światłem. Musi przemyśleć sprawę, musi
przygotować plan. Zawsze był dobry w planowaniu.
Przeniósł wzrok na swe ciało. Teraz lepiej widział.
Zauważył delikatny ruch słabo owłosionej klatki piersiowej i
krwawą ranę w miejscu, w którym królowa wpuściła mu do
trzewi truciznę. Neurotoksyna działała nadal, bo chociaż
pracowało serce i płuca, wszystkie mięśnie były
sparaliżowane. Na szczęście nie kontrolowała go w stu
procentach. Przecież udało mu się otworzyć oczy? Przecież
poruszał gałkami? Co jeszcze uda mu się wprawić w ruch?
Przeniósł wzrok z rany na ręce. Leżały zwiotczałe po jego
bokach, dłońmi do góry. Sprawdził swe dolne kończyny.
Wyglądały na nietknięte. Leżał w lekkim rozkroku z palcami
na zewnątrz. Wyglądał jak plażowicz. Jego ciało wyglądało na
całkowicie zrelaksowane... efekt osiągnięty przez całkowity
paraliż. Przeniósł wzrok z powrotem na rękę, koncentrując
się na dłoni. Gdyby udało mu się poruszyć palcem...
I wtedy zauważył pajęczynę. Jej nitki biegły we wszystkie
strony i krzyżowały się jak metalowa siatka. Na linii
ramion siatka załamywała się pod pewnym kątem a odnogi
dochodziły do ściany, gdzie przytrzymywały je kulki lepkiej
żelatyny rozmazane na cemencie. Spojrzał w dół na ile
pozwalała mu pozycja i zdał sobie sprawę, że nie leży na
dnie kanału, lecz jest w nim zawieszony. Jego horyzontalna
pozycja wskazywała, że leży na hamaku z pajęczyn po
przekątnej rury.
Hank zachwycił się jasnością własnego umysłu i zimną oceną
sytuacji. Znajdował się w pułapce - nie tylko sparaliżowany,
ale i bezpiecznie ułożony. Pajęczy hamak nie pozbawiony był
zalet. Dłuższy nieprzerwany kontakt z zimnym cementem
spowodowałby wychłodzenie ciała; pajęczyna, utrzymując go
ponad poziomem wody, nie dopuszczała, by jego ciało martwiało
poprzez stały kontakt z wodą.
Hank znajdował się w sytuacji nie do pozazdroszczenia, a
ponadto był związany, zakneblowany i sparaliżowany.
Zawieszono go jak kawał mięcha.
Ta ostatnia myśl podziałała na niego jak uderzenie
obuchem. Właśnie taka była prawda! Stał się pożywieniem!
Zakonserwowali go odpowiednio i magazynowali żywego, by
zahamować proces rozkładu. Gdy zabraknie jedzenia na
powierzchni, w każdej chwili będą go mogli uszczknąć na
przekąskę.
Siłą woli zdusił narastający strach. Panika w niczym mu
nie pomoże. Już i tak ma sparaliżowane ciało. Nie chciał
pozwolić, by strach paraliżując mu wolę, pogorszył jeszcze
jego sytuację. Ale zimny, twardy fakt spędzał mu sen z oczu.
Jestem pożywieniem!
To by się uśmiał z tego ten drań policjant! Zapobiegliwy
magazynier żywności sam staje się łupem dla innych. Nawet
Carol uznałaby to za ironię losu.
Żyję, powiedział sobie. I uda mi się przechytrzyć te robale.
Znał ich zwyczaje. Prawdopodobnie drzemią w ciągu dnia, a
dopiero gdy zapada zmrok wychodzą na łów. Wtedy właśnie
uwolni się.
Ale najpierw musi odzyskać władzę nad własnym ciałem.
Już kontroluje pracę oczu i powiek. Teraz czas na ręce.
Jeśli ma się uwolnić, będą mu potrzebne. Palec. Zacznie od
palca wskazującego prawej ręki, skupi całą swoją wolę
i energię na tym jednym palcu aż uda mu się go poruszyć.
Potem zajmie się kolejnymi palcami aż uda mu się
zacisnąć dłoń w pięść. Wtedy przejdzie do lewej ręki.
Spojrzał na palec wskazujący, skupił się na nim i
skoncentrował całą swoją energię.
I palec drgnął.
Czy na pewno? Ruch był prawie niezauważalny, równie dobrze
mógł to być refleks światła. A może tak silnie tego pragnął,
że wyobraźnia płatała mu figle.
Ale palec poruszył się. Musi w to wierzyć. Poruszył się.
Odzyskiwał kontrolę nad ciałem. Uda mu się stąd uciec.
Pełen nadziei jeszcze silniej skupić się na
niechętnym palcu.
Pod wieczór Hank był doszczętnie wyczerpany, ale nie
pozwolił sobie ani na chwilę snu.
Jak mógłby? Wraz z nastaniem ciemności kanał ożywił się.
Najpierw doszły go świsty delikatnie odbijające się
echem w kanale, potem kakofonia szczęk
wygrywających wygłodniały kontrapunkt do wtóru uderzeń
niezliczonej liczby chitynowych nóg o cementowe podłoże.
Wreszcie w bladym świetle wschodzącego księżyca dojrzał dziwne
kształty poruszające się falistym ruchem z jego lewej na
prawą stronę, brnące pod nim przez wodę, nad nim po suficie.
Najcieńsze z nich grubości jego ramienia, największe -
szerokości uda, mijały go całkowicie go ignorując, by
przecisnąć się nad, pod nim lub ocierając jedna o drugą z
obrzydliwą, powolną gracją, która wydawała się zaprzeczać
prawom grawitacji, pokrywały szarość cementu gordyjskimi
splotami pokręconych ciał, które zbliżając się do kraty
przesłoniły mu księżyc.
Usłyszał metaliczne skrobanie, potem pisk, aż wreszcie
suchy odgłos odsuwanej kraty. Wtedy wśród stonóg zaszła
nagła zmiana. Zniknęła powolność, a zastąpił ją
wygłodniały pośpiech, z którym wpadały na siebie w szalonej
chęci wyjścia na powierzchnię na nocny łów.
W parę sekund póżniej przecisnęły się do wyjścia ostatnie
sztuki. Ponownie zaświecił księżyc i Hank został
sam.
Nie... nie sam. Coś się zbliżało. Coś wielkiego. Nie
musiał patrzeć, by wiedzieć co to takiego. W parę minut
później zobaczył jej wielką, zwieńczoną szczypcami głowę
kołyszącą się tuż nad nim.
Tylko nie to! Tylko nie znowu to!
Od świtu pracował nad odzyskaniem kontroli w kończynach i
przez większość dnia to zadanie wydawało się beznadziejne. Bez
względu na wysiłek jego ciało po prostu nie
reagowało. Ale nie ustępował i tuż przed zachodem słońca
osiągnął pewne rezultaty. Zauważył drgania mięśni rąk i
nóg, oraz mięśni brzucha. Mogło to oznaczać osłabienie
działania toksyny albo też pokonanie jej. Teraz to nie
miało znaczenia. Odzyskiwał kontrolę... i tylko to się
liczyło.
Ale wszelkie wysiłki spełzną na niczym jeśli królowa
ponownie zaaplikuje mu swą neurotoksynę.
Nie poruszyła się, wydawała się zawieszona w powietrzu i
tylko jej głowa kołysała się tuż nad nim. Czyżby coś
podejrzewała?
O, Boże, Boże, Boże, Boże!
Cały dzień pracował nad tym, by móc poruszać mięśniami,
teraz modlił się, by go nie zdradziły. Jedno drgnięcie, mały
tik, a ponownie zapuści swą trąbkę w jego trzewia i Hank
wróci do punktu startu.
Obserwowała go przez chwilę, która jemu wydała się
wiecznością, po czym zaczęła pochylać...
Nie!
,..głowę nad jego brzuchem...
Nie!
,..ale jedynie wygięła się nad nim, oparła swoje twarde
małe stópki na jego skórze. Nic nie czuł, ale dostrzegł, jak
obrzydzenie wprawia w ruch mięśnie brzucha. Modlił się, by
nie zauważyła tego.
Nie widziała. Wreszcie uwolnił się od jej prawie
niekończącego się ciała, gdy poprzez otwór wyszła na
spotkanie nocy.
Teraz był już sam! Nadszedł czas działania.
Podniósł w górę nogi i ręce napinając je, jakby chciał
zrzucić pętające je kajdany. Ku swej radości zauważył, że
wysiłek nie idzie na marne. Palce nie poruszały się, nie
zaciskały w pięść, jak tego chciał, ale obserwował, że żyły
na przedramieniu prawie pękały od napływającej krwi,
obserwował jak falują i pulsują wokół rany, gdy usiłował
usiąść.
Ale nic się nie działo. Jego żyły i tętnice nadal
napełniały się krwią, stając się coraz bardziej widoczne na
tle skóry, jego brzuch falował jak Atlantyk w czasie
huraganu, ale żadnego znaku ruchu, tylko chaos.
I wtedy jego oczy zatrzymały się na ranie tuż pod
pępkiem. Zauważył tam drobny ruch. Coś się wiło.
Poranny krzyk na nowo zaczął zbierać się w jego gardle,
gdy dwa czarne kleszcze, każdy nie większy niż cal,
wysunęły się na powierzchnię. Za nimi wysunęła się
ciemnobrązowa, błyszcząca głowa o wielu oczach. Zatrzymała
się na chwilę, rozejrzała wokół, by zatrzymać swój zimny
wzrok na Hanku, po czym wyciągnęła resztę swego długiego
ciała jednym "siorbnięciem". Za nim szybko wyszła kolejna
stonoga. I jeszcze jedna...
Spokojne dotąd ciało Hanka poruszało się teraz siłą
własnej woli, wijąc się, drgając, unosząc na hamaku z
pajęczyny w górę i w dół, w przód i w tył, aż jego żyły i
tętnice nabrzmiałe do granic wytrzymałości pękły, uwalniając
kolejne wijące się, zwieńczone kleszczami stonogi.
I wtedy coś zaskoczyło w jego głowie. Prawie czuł jak
wali się podstawa jego rozsądku. I dobrze. Nie miał nic
przeciwko temu.
Tak. Nie miał. Otwierała się całkowicie nowa perspektywa.
Wszyscy na powierzchni ziemi umierali. Umierali i rozkładali
się. Ale nie on. Hank żył i będzie żył poprzez swe dzieci.
Nareszcie ojcostwo.
Gdybym tylko potrafił płakać!
Od tak dawna pragnął zostać ojcem i stało się. Jego
dzieci. Będą rosnąć w nim. Będzie je karmił. Stanie się ich
częścią. Będzie żył poprzez nie, gdy inni - włączając w to
policjanta i jego dwóch zdeprawowanych podwładnych - zginą.
Gdybym tylko mógł się śmiać!
Spoglądał z dumą, gdy kolejne jego dzieci opuszczały
skurczone progi jego ciała, czołgając się po jego skórze. Jak
miło było je oglądać poruszające się swobodnie, rozciągające
swe wiotkie, długie na kilkadziesiąt centymetrów ciała.
Nabierały sił, zanim wyruszą na powierzchnię, by dołączyć do
wielkiej nagonki. Niektóre z nich, bardziej niesforne, już
pod ziemią próbowały swych szczypiec i ostróg jedne przeciw
drugim.
Przestańcie walczyć ze sobą, dzieci, zachowajcie swe siły
na potem.IStal sie switch:) - Jak się zapewne domyślasz , Bergerac 3/11/10 10:38
na pewno absolutnie wszyscy przeczytali to w całości :]Barbossa: You're supposed to be dead!
Jack Sparrow: Am I not? - ja ostatnie zdanie tylko. , ViS 3/11/10 21:14
Po nim domyślam się że to opowieść o Boardzie?I will not buy this record - it is
scratched. - Hehehe , Bergerac 4/11/10 08:41
:)))))))))Barbossa: You're supposed to be dead!
Jack Sparrow: Am I not?
- przeczytalem , Banan 5/11/10 19:58
wydrukowalem sobie na papierze (trzeba bylo w koncu sprawdzic dupleks w drukarce :) i w pracy na lunchu spokojnie wzialem se za czytanie. krotko tak: to jestem pod wrazeniem, a zakonczenie niespodziewane.
- super opowiadanie :D , bat00n 3/11/10 22:10
fajna historia sf, gdzie mozna znalesc takich wiecej? pozdrawiamGA-P35C-DS3R, E2180, Kingston 2GB
DDR2 800mhz, Gecube HD 3850 Pro
512MB, 750 HDD ;-) - caly zbior mam tego jak bede mial czas , etranger 4/11/10 20:02
to gdzies zapodamIStal sie switch:)
- No coz to ich strata , kawalek fajnego SF , etranger 3/11/10 17:44
1234IStal sie switch:) - Mozesz pompowa wasc , etranger 4/11/10 20:36
https://files.me.com/sebastian.brodacki/8pwkriIStal sie switch:) - no super :D dzieki wielkie , bat00n 4/11/10 21:51
milo sobie poczytac:D ! pozdrawiam !!! <piwo>GA-P35C-DS3R, E2180, Kingston 2GB
DDR2 800mhz, Gecube HD 3850 Pro
512MB, 750 HDD ;-)
|
|
|
|
 |
All rights reserved ® Copyright and Design 2001-2024, TwojePC.PL |
 |
|
|
|
