ASUS i Gigabyte na E7205 kontra i845PE i i850E
Autor: Lancer | Data: 06/02/03
|
 Od samego początku powstania Pentium4, świat oczekiwał powołania do życia powszechnie dostępnych układów logicznych, potrafiących zaspokoić ogromny głód procesora na szybkość pamięci. Istniejące rozwiązania z układami RDRAM nie do końca spełniły oczekiwania rynku, głównie przez swą wysoką cenę i brak kompatybilności z innymi platformami. Gdy około roku temu na rynek weszły szerokim wachlarzem rozwiązania oparte o popularne pamięci DDR, nastąpił bujny rozkwit systemów z Pentium4. Wciąż jednak było to mało i wszyscy czekali na platformę potrafiącą obsłużyć dwa kanały tych pamięci, czyniąc system konkurencyjny pod względem wydajności z platformami na Rambusach. W końcu doczekaliśmy się.
Intel jako pierwszy pokazał i wypuścił w szeroki świat chipset z obsługą dwukanałowych pamięci DDR. Kryjący się pod kodową nazwą GraniteBay układ oficjalnie istnieje jako E7205. Dzięki uprzejmości firmy Sirius Computers miałem możliwość przetestowania dwóch płyt głównych opartych o ten układ - Asusa P4G8X oraz Gigabyte GA-8INXP. Do porównania dołączone zostały konstrukcje oparte o nieco starszy układ i845PE w postaci płyt Albatron PX845PE Pro II oraz Shuttle AB48. Stawkę kończy użyczony przez Intela największy konkurent GraniteBay, płyta Intel D850EMV2 z pamięciami RDRAM. Podziękowania kieruje także w strone firmy dimm.pl za użyczenie wysokiej jakości modułów RAM DDR markowanych przez Corsaira. | |
|
Czym jest GraniteBay?
Jak zapewne się orientujecie, GraniteBay (w skrócie GB), a inaczej E7205 jest pierwszym obecnym na rynku chipsetem przeznaczonym pod procesory Intel Pentium4 obsługującym 128-bitową pamięć DDR. Wszystkie dostępne na rynku pamięci operacyjne w postaci modułów DIMM DDR są układami 64-bitowymi. Popularne obecnie moduły typu PC2100 i PC2700 osiągają obecnie przepustowość odpowiednio 2,1 i 2,7GB/s. Architektura procesora Pentium4 powoduje jego ogromny wręcz głód na przepustowość szyny FSB i modułów pamięciowych. Wszelkie dostępne do tej pory układy obsługujące pamięci DDR oferowały obsługę tylko jednego 64-bitowego kanału pamięciowego. Co za tym idzie, pracujący ze 100-u, a potem 133MHz-ową (QDR) szyną FSB, procesor nie był do końca "nakarmiony", gdyż przy wymaganiach przepustowości rzędu 3,2 i 4,2GB/s pozostawało pewne niewykorzystane pasmo. Jedynym rozwiązaniem dokładnie wpisującym się w zapotrzebowanie szyny systemowej była pamięć RDRAM obsługiwana przez chipset i850(E).
E7205
Warto jednak zauważyć, że układy RDRAM są pamięciami stosunkowo wolnymi i teoretycznie nie są lepsze od układów DDR. Pracujący z szyną 100(133MHz) w trybie QDR (4 przesłania na takt) moduł posiada przepustowość 1,6GB/s (2,1GB/s) a więc dokładnie taką samą jak pamięć DDR. Układy RDRAM są pamięciami szeregowymi (DDR są układami równoległymi) i pracują z pasmem o szerokości ledwie 16 bitów. Taka konstrukcja jednak znakomicie nadaje się do łączenia w pary. W ten sposób powstała konstrukcja dwukanałowa. W dwu osobnych kanałach pracuje jednocześnie para pamięci.
Przypomnę, że 1 bit wymaga wyprowadzenia 1 ścieżki sygnałowej. W ten sposób dla osiągnięcia wymaganej przez procesor Pentium4 przepustowości potrzebne są zapełnione dwa kanały pamięci RDRAM. W wyniku tego, podwaja się przepustowość pamięci, gdyż tworzy się niejako 100 (133MHz) szyna o szerokości 32 bitów i przepustowości 3,2GB/s (4,2GB/s). Konstrukcja takiego rozwiązania nie jest trudna do wykonania, gdyż układ taki wymaga ledwie 32 linii (po 16 na jeden kanał).
Z czasem Intel wraz z rosnącą popularnością układów DDR (a umierającymi i spychanymi z rynku pamięciami RDRAM) zaczął myśleć o wykorzystaniu potencjału rosnącego w siłę standardu. Ponieważ zwiększanie przepustowości przez proste podnoszenie taktowania układów napotykało coraz więcej problemów, dlatego też postanowiono uczynić podobnie jak to uczyniono z pamięciami RDRAM. Po serii jednokanałowych chipsetów Brookdale (i845/D/E/G/PE/GE) pojawił się dwukanałowy chipset E7205. Jego konstrukcja jest dużo bardziej skomplikowana niż wcześniejszych chipów. Wystarczy spojrzeć na sam układ by zobaczyć, że jest dużo większy od Brookdale!
Z lewej E7205, z prawej Brookdale - foto ze strony Tom's Hardware
Dlaczego? Chyba nie ciężko sobie to wyobrazić jeśli pomyśli się, że obsługiwane przez GB 64-bitowe pamięci DDR w trybie dualDDR wymagają 128linii. Chipset obsługuje bowiem pamięci DDR w trybie zwykłego kontrolera jednokanałowego, ale po obsadzeniu płyty głównej dwoma IDENTYCZNYMI układami zyskujemy kontroler dwukanałowy. Spełnienie tego ostatniego warunku gwarantuje zapełnienie przez pamięć DDR pełnego zapotrzebowania na przepustowość pamięci dla procesora.
Chipsety rodziny Brookdale pracują w trybie pseudosynchronicznym i asynchronicznymi. Tzn. taktować potrafią pamięć zegarem różnym od szyny FSB. Przykładem jest i845G/PE/GE, który przy FSB 133MHz (QDR) potrafi taktować pamięć zegarem 166MHz (DDR). Cel takiego rozwiązania? Skoro i845 jest układem jednokanałowym, więc pamięć szybsza od FSB jest mile widziana. E7205 zaś jest układem pseudosynchronicznym. Tzn. taktuje pamięć zawsze zegarem identycznym z FSB procesora (tak też czynił legendarny BX). Na dzień dzisiejszy na rynku dostępne są jedynie procesory na FSB 100 i 133MHz (QDR). Skoro 128-bitowy dwukanałowy DDR potrafi w 100% dać to, czego procesor potrzebuje, więc po co konstruować układ asynchroniczny, który z uwagi na swój schemat działania powoduje pewne straty wydajnościowe (konieczność stosowania buforów "kompensujących"). Nie ma więc sensu dawać więcej pasma pamięci, które nie zostanie wykorzystane. Dlatego też GB obsługuje jedynie 100 i 133MHz pamięci DDR, czyli moduły PC1600/2100. Chipset obsługuje pamięci DDR w 4 bankach pamięci. Jak już wspomniałem, do stabilnej pracy w trybie dualDDR wymagane są takie same moduły. Możliwa do wykorzystania ilość modułów to 1 (wtedy E7205 pracuje z kontrolerem 64-bitowym), 2 lub 4 moduły (128-bitowy kontroler). Obsługiwana ilość pamięci to 4GB (4x1GB).
GraniteBay jest też pierwszym intelowskim układem obsługującym port AGP 3.0 - inaczej mówiąc AGP 8x. Pracujący z częstotliwością 66MHz port potrafi dokonać 8 przesłań na takt, co z kolei daje możliwość komunikacji karty graficznej z procesorem/pamięcią RAM na poziomie 2,1GB/s. Standard ten jest kompatybilny wstecz z AGP 2.0 czyli kartami AGP 4x. Napięcie sygnałów sterujących w nowym standardzie zostało obniżone do 0,8V.
Układ, jak większość chipsetów Intela wspiera HyperThreading czyli współbieżność wielowątkową, o której pisałem przy okazji testu procesora 3,06 GHz.
E7205 zbudowany jest w intelowskiej architekturze hubowej i współpracuje z dobrze już znanym mostkiem południowym ICH4 udostępniającym m. in. obsługę portu USB2.0.
E7205 mimo swego dobrego wpasowania w wymagania procesora Pentium4 (mniejsze opóźnienia modułów DDR w trybie dual, powinny być gwarantem wyższej wydajności niż pamięci RDRAM) nie został skierowany na rynek masowy. Wysokie koszta wytworzenia układu i dopiero raczkująca technologia 128-bitowych pamięci DDR wymagająca od producentów płyt głównych zastosowania 6-ścio, a nawet 8-śmio warstwowych laminatów PCB (duża ilość wyprowadzeń sygnałowych) powoduje, że Intel kieruje E7205 głównie do wysoko wydajnych stacji roboczych. Dostępny na rynku asortyment płyt jest ograniczony, a dostępne wyroby produkowane w stosunkowo małych ilościach i straszą ceną. Niemniej jednak do artykułu zgromadziłem dwie płyty na chipsecie E7205 - Gigabyte GA-8INXP oraz Asus P4G8X.
Gigabyte GA8-INXP
Płyta jak na Gigabyte przystało wykonana jest na ciemno niebieskim laminacie o typowej dla wyrobów GraniteBay 6-ścio warstwowej płytce drukowanej. Rzucającą się w oczy jest też kombinacja kolorowych gniazd różnych portów. Wystarczy tylko spojrzeć na zdjęcia. Czyż płyta nie jest śliczniutka ...
(aby powiększyć fotki, kliknij)
INXP to bardzo ciekawy wyrób. Oparta jest o mostek północny E7205 obsługujący FSB 133MHz oraz typowy dla GraniteBay mostek południowy FW82801DB, czyli ICH4.
(aby powiększyć fotki, kliknij)
Ilość gniazd kart rozszerzeń to 5 slotów PCI, oraz port AGP 3.0 (AGP 8x) pracujący tylko z kartami zasilanymi napięciem 1,5V. Typowa dla płyt głównych opartych na układach E7205 jest kombinacja banków pamięci - 4 sloty DIMM, które należy obsadzać parami by uzyskać możliwość pracy kontrolera pamięci w trybie 128-bitowym. Płyta zgodnie ze specyfikacją GraniteBay obsługuje do 4GB pamięci.
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
Testowane kombinacje pokazują, że płytę można obsadzić dwoma modułami pamięci różnego typu (byle ich pojemność się zgadzała), ale nie daje to 100% stabilności. System potrafi nieoczekiwane się "wyłożyć". Należy włożyć dwa identyczne moduły by pracując w trybie 128-bitowym uniknąć problemów. Jeśli planujemy obsadzić trzy banki pamięci to również moduły muszą być identyczne. Obsadzenie płyty dwoma identycznymi modułami i jednym odmiennym pod względem pojemności powoduje problemy. Płyta w takim wypadku widzi ilość pamięci jako pojemność najmniejszego modułu pomnożona przez ich ilość. Jedyną gwarantowaną więc kombinacją jest stosowanie identycznych układów.
Pośród zintegrowanych komponentów wymienić należy:
- kontroler SerialATA 150 oparty o układ SiliconImage Sil3112ACT144
- kontroler RAID na Promise PDC20276 (dwa kanały)-ATA133
- układ sieciowy GigaEthernet 1Gbit Intel RC8254 (Intel Kenai 32)
- układ dźwiękowy obsługiwany przez kodek Realtek ALC650 ze wsparciem dla wyjść i wejść SPDIF i 6 kanałów audio
(aby powiększyć fotki, kliknij)
(aby powiększyć fotki, kliknij)
Płyta łącznie obsługuje 6 portów USB 2.0. Nie zabrakło jednak leciwych, ale wciąż niezbędnych portów LPT i COM. Jeśli jesteśmy przy wyposażeniu to nie można nie wspomnieć o lansowanym przez Gigabyte dublowaniu BIOSów czyli mieszczeniu na laminacie dwóch kości EEPROM BIOS zwanym DualBIOS. Skutecznie chroni to przed unieruchomieniem płyty spowodowanym przez zniszczenie zawartości oprogramowania sterującego w jednej z kostek. Na koniec warto wspomnieć o wyprowadzeniach czytników kart Smart, Secure i Memory.
(aby powiększyć fotki, kliknij)
Gigabyte w swoim wyrobie zastosował ciekawą konstrukcję układów zasilających procesor. Sześcio fazowy układ zasilający ma zapewnić podobno tak wysoki prąd, że pozwala on na zasilanie nawet 10GHz procesora. Cóż nie będę tego komentował, gdyż nie da się tego sprawdzić, a zresztą 10GHz procesor będący następcą obecnego Pentium4 i tak będzie najprawdopodobniej na zupełnie innym gnieździe. Swój układ zasilający Gigabyte nazwał Dual Power System. Składa się on z podstawowych zasilaczy umieszczonych na PCB oraz dodatkowego bloku na karcie córce. Dodatkowe zasilacze chłodzone są przez niewielki radiator z wentylatorkiem. Co ciekawe wentylatorek jest podświetlony i promieniuje niebieskim światłem. Daje to bardzo ładny i ciekawy efekt - niebieskość w obudowie. Wszelkiej maści esteci będą zachwyceni. Ponieważ płyta ma dwa wentylatorki (jeden na bloku zasilającym a także na radiatorku mostka północnego) więc i tu nie obeszło się bez odpowiedniej marketingowej sztuczki. Mamy więc Dual Cooling. Jednak nie koniec tego. Skoro E7205 wspiera HT czyli obecność dwóch logicznych procesorów to czemu i tego nie nazwać jakoś? No i proszę - mamy Dual Logical Procersor. Czy to koniec? Nie, skoro mamy dwu kanałowy DDR więc i jest Dual Channel DDR. No jest i jeszcze Dual BIOS oraz Dual RAID. Heh, marketing górą.
Płyta posiada końcówki do podpięcia 3 wentylatorków. Złącza zasilające płytę to wtyczki: ATX AUX dodatkowej linii 12V.
Większość płyt głównych ma tak rozmieszczone sloty pamięci, że długie karty graficzne w stylu GeForce4 Ti kolidują i zasłaniają wszystkie zatrzaski. Konstruktorzy Gigabyte rezygnując z jednego slotu PCI skutecznie jednak obeszli ten problem. Pamięci można bez problemu wkładać, wyjmować, przekładać, dokładać itd. Ale nie ma ideału - wyjścia z kontrolera RAID umieścić pionowo dla wygody prowadznia taśm, ale poziome umiejscowienie gniazdek jest typową cechą niemal wszystkich płyt z dodatkowym kontrolerem macierzy dyskowych. Jeśli czepiać się, to też dodatkowego gniazdka zasilającego AUX. Prowadzony kabelek z zasilacza nieco burzy przepływ powietrza wokół radiatora procesora, ale taka pozycja jest też raczej typową dla większości płyt s478.
BIOS płyty posiada regulację FSB od 100 do 355MHz w krokach co 1MHz. Jak na E7205 przystało, płyta obsługuje tylko pamięci synchronicznie. Regulacja napięcia Vcore odbywa się w zakresie do 1,725V. Istnieje możliwość podniesienia napięcia pamięci DDR ponad standardowe 2,5V - do 2,8V. Napięcie portu AGP można regulować od 1,5 do 1,8V. Możemy tez ustawić częstotliwość pracy portów AGP/PCI niezależnie od FSB w zakresie od 66/33 (odpowiednio AGP/PCI) do 97/48. Standardowo przed użytkownikami BIOS kilka opcji regulacji skrzętnie skrywa (np. regulacja timingów pamięci). Aby uzyskać dostęp do wszystkich opcji należy w BIOSie wcisnąć kombinację klawiszy Ctrl+F1. Istnieje też opcja Top Perfomance. Po jej uaktywnieniu podnoszą się timingi pamięci, a płyta podnosi sama FSB o 2MHz (które i tak jest zawyżone, ale o tym za chwilę). Płyta obsługuje pamięci ECC.
Pudełko zawiera płytkę CD ze sterownikami, pakietem Norton InternetSecurity 2002, narzędziem do overclockingu EasyTune4. Dodatkowo znajdziemy kolorową ulotkę informującą o zasadach instalacji i konfiguracji płyty. Na dołączony komplet kabli składają się 3 taśmy UDMA ATA133, 1 FDD, wyprowadzeń gniazd USB2.0 - 4 porty, wyprowadzenia sygnałów SPDIF. Trzy kabelki SerialATA wraz z często pomijaną i zapomnianą przez producentów przejściówką zasilającą ATA/Serial ATA.
Asus P4G8X Deluxe
Płyta Asusa jest kolejną płytą opartą o chpset E7205 którą mam przyjemność prezentować. W przeciwieństwie do powyższego wyrobu Gigabyte jest konstrukcją nieco prostszą - nie zawiera tyle dodatków, aczkolwiek ponownie zastosowano 6 warstwowy laminat.
Ogólny układ złącz przedstawia się następująco: 1 port AGP Pro zgodny ze specyfikacją AGP 3.0 (kompatybilny z kartami zasilanymi napięciem 1,5V w tym nowymi kartami AGP 8x), 5 PCI i 4 sloty 184-pinowych pamięci DDR. Producent zintegrował dodatkowo kontroler IEE1394 (czyli FireWire) oraz kontroler SerialATA 150 oparty na układzie SiliconImage Sil3112ACT144. Płyta posiada łącznie 4 gniazda USB na krawędzi i 2 na śledziu wraz z wyprowadzeniami dla GamePortu. Za generowanie dźwięku odpowiada kodek audio ALC650 wraz z wyjściami SPDIF (in/out) i 6 kanałami audio. Poza wbudowanym w mostek południowym kontrolerem ATA100 niema obsługi dodatkowych gniazd napędów IDE w postaci kontrolera RAID. Nie zapomniano o kontrolerze sieciowym Broadcom BCM5702 GigaEthernet. Laminat zawiera trzy gniazda FAN.
Asus kolejny raz zastosował swój własny pomysł na kwestię zasilania. Jeśli posiadamy standardowy zasilacz ATX nie zgodny ze specyfikacją ATX 2.03 czyli bez dodatkowych linii zasilających wówczas w płytę wtykamy zwykłą końcówkę taką, jaką zasilany jest np. dysk twardy. Rozwiązanie to nosi nazwę EZPlug.
Rozmieszczenie elementów na płycie nie budzi większych zastrzeżeń. Nietypowe ułożenie banków pamięci powoduje, że nie kolidują one z kartą AGP. Na jej linii znalazła się jedynie końcówka do podłączenia napędu FDD, ale i prowadzony z tego miejsca kabel nie powoduje większych problemów.
Producent zastosował prostszy blok zasilający niż Gigabyte. Jak on się sprawował? O tym dalej. Warto natomiast zwrócić uwagę na brak wentylatorków na płycie. Zastosowano duży radiator na mostku północnym bez aktywnego chłodzenia.
Asus ostatni port PCI oznaczył na niebiesko. Cóż to znaczy? Slot nazwany Blue Magic to port obsługujący standardowe karty PCI, ale także umożliwiający instalację specjalnych bezprzewodowych kart sieci LAN obsługujących standardy Bluetooth 802.11a i 802.11b.
Samo rozmieszczenie elementów na powierzchni laminatu nie budzi większych zastrzeżeń. Karty AGP nie kolidują z gniazdami pamięci RAM. W zasadzie jedynie gniazdko zasilające AUX 12V może powodować podobne zakłócenia obiegu powietrza wokół radiatora na procesorze jak ma to miejsce w przypadku opisanej płyty Gigabyte.
BIOS płyty umożliwia konfigurowanie wartości szyny FSB od 100 do 400MHz! Napięciem zasilającym rdzeń można sterować w zakresie od 1,1 do 1,925V. Wartości napięć pamięci można ustawić w zakresie od 2,5V, do 2,7V. Jak na porządną konstrukcję obsługującą pamięci DDR przystało tak i tu nie mogło się obejść bez możliwości samodzielnego doboru funkcji CAS, RAS to CAS, RAS Precharge i Active Precharg. Napięcie portu AGP można ustawić na 1,5 do 1,7V. Tak jak w Gigabyte tak i tu można ustawić częstotliwość pracy portów AGP/PCI niezależnie od FSB od 66/33 (AGP/PCI) do 100/50MHz. BIOS daje dostęp do jest technologii Q-FAN. W menu dostępne są opcje oznaczone jako 10/15 do 15/15. Po wybraniu odpowiedniego "mnożnika" zostają obniżone obroty wentylatorków. Pozwala to wrażliwszym płynnie dostosować ilość dźwięku wydobywającego się z ich komputera. Niespotykaną funkcją jest głosowe powiadamianie o fazach procedury POST i ewentualnych błędach. Rozwiązanie bardzo oryginalne, ale na dłuższą metę denerwujące.
Pudełko zawiera płytę CD ze sterownikami i programem antywirusowym PC-Cillin 2002. Kable FDD, 2 UDMA ATA i 2 SerialATA oraz śledź z wyjściami dla portu USB 2.0 i GamePort oraz FireWire. Drugi śledź to złącza dla wyjść/wejść SPDIF z kodeka audio. Na płycie CD znalazł się program antywirusowy PC-Cilin. Obok obszernego angielskiego "manuala" znalazła się druga książeczka w której proces instalacji płyty opisano również w naszym języku. Dodatkowo znalazł się pakiet WinCinema z programami WinDVD, WinRip, WinCoder i WinProducer. Zabrakło niestety przejściówek zasilających dla SerialATA.
Albatron PX845PE ProII
Albatron bardzo młoda firma, która pojawiła się na rynku niespełna rok temu. Została ona założona przez grupę ludzi, która odeszła z Gigabyte. Jej wyroby można porównać do EPoXa. Wysoka jakość za dosyć rozsądną cenę + coś jeszcze. No właśnie. W dzisiejszych czasach nie wystarczy produkować tylko dobre wyroby. Należy zainteresować klienta swą ofertą i dodać coś od siebie. Albatron jest stosuje więc pewne wybiegi by przekonać do siebie klienta.
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
Rzucającą się w oczy sprawą jest ładny, bo srebrny laminat płyty nazwany Milenium Silver. Konstrukcję Albatrona oparto o układ i845PE będący w rzeczywistości i845G z oficjalną obsługa pamięci PC2700, ale z wyciętym jądrem graficznym (jak pamiętacie i845G na papierze nie obsługiwał tych pamięci, ale BIOS dawał możliwość taktowania DDRów tym zegarem), lub inaczej mówiąc jest to i845E z kontrolerem pamięci od i845G. Reszta się nie zmieniła. Nadal jest więc to układ obsługujący jednokanałowe DDRy PC1600/PC2100 dla procesorów Intel na szynę 100MHz (QDR) i PC1600/PC2100/PC2700 dla procesorów na szynę FSB 133MHz (QDR). Obsługiwane AGP 2.0, a przez mostek południowy FW82801DB USB 2.0 i ATA100. Nie zapomniano o wielowątkowości czyli HT.
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
Albatron na pudełku chwali się, że jego płyta obsługuje pamięci PC400 oraz FSB 667MHz (czyli 166MHz QDR). Jak to możliwe? No więc oficjalnie chipset nie oferuje obsługi takich standardów. To wszystko odbywa się przez... overclocking! Albarton gwarantuje więc stabilne działanie płyty przy FSB 166MHz (QDR), oraz pamięci jako PC400 - to ostatnie jeśli wybierzemy dzielnik FSB:RAM 2,5. Wtedy to przy FSB 160MHz (QDR) pamięci mają 200MHz (DDR). Płyta Albatron także jako bodaj jedyna pośród wyrobów na i845G/PE/GE udostępnia mnożnik dla pamięci 2,66 nazwany tu trybem Turbo. Jest to nic innego jak znane i testowane już przeze mnie, a opisywane przy okazji testów chipsetu i845D/E taktowanie pamięci zegarem 177MHz (DDR) przy FSB 133MHz (QDR). Dostępne więc mnożniki pamięci to 2,0, 2,5 i 2,66. Widać, że Albatron sam zachęca do overclockingu juz w chwili otwierania pudełka.
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
Wspomniane wyżej ciekawostki to nie jedyne walory płyty. Producent zainstalował następujące dodatki:
- kontroler SerialATA 150 oparty o układ Promise PDC20376
- układ sieciowy FastEthernet 10/100Mbit zintegrowany z mostkiem południowym
- układ dźwiękowy obsługiwany przez kodek Realtek ALC650 ze wsparciem dla wyjść i wejść SPDIF i 6 kanałów audio
- Mirror BIOS będący rozwiązaniem identycznym z Gigabytowym DualBIOS
Całkowita konfiguracja portów to slot AGP 4x (jak we wszystkich wyrobach opartych na intelowskich układach pod Pentium 4 zgodny tylko z kartami zasilanymi napięciem 1,5V) i 6 gniazd PCI. W trzy gniazda DIMM można włożyć 2GB pamięci DDR w sumarycznej kombinacji 4 banków. Laminat zawiera trzy gniazdka FAN do podłączenia wentylatorków. Porty USB znalazły się w ilości dwóch sztuk na krawędzi płyty, zaś dodatkowe cztery można podłączyć posiadając odpowiednie gniazdka sygnałowe na "śledziu". Na krawędzi znalazło się też wyprowadzenie z kontrolera sieciowego. Na mostku północnym ułożono stylowy radiator z nazwą producenta.
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
Rozmieszczenie elementów budzi dwa poważniejsze zastrzeżenia. Gniazda pamięci kolidują z portem AGP - da się co prawda otworzyć zatrzaski dolne, ale nie całkowicie, bowiem zahaczają one o wystającą kartę graficzną. Umiejscowienie portu FDD w dolnej części laminatu, nieco pogarsza opływ powietrza w obudowie i wymusza niewygodne prowadzenie kabla FDD przez pół długości płyty. Gniazdka do podłączenie 4 dodatkowych portów USB na śledziu znalazły się tuż pod samym slotem AGP, co w przypadku niektórych kart VGA może powodować konflikty i kabelki będą się dziwnie plątać. Rozmieszczenie gniazdka zasilającego AUX 12V blisko socketu procesora jest raczej typowe.
Zawarte na laminacie zworki służą do sterowania funkcja BIOS Mirror, językach głosowego powiadamiania o błędach (podobne do Asusowego POST Reportera) Voice Genie.
BIOS płyty to oprogramowanie Phoenixa swą konstrukcją zakładek nieco podobne do tego znanego z Asusa. Magistralę FSB można ustawić w przedziale od 100 do 248MHz. Mnożniki szyn PCI i AGP są zablokowane na wartościach 33MHz/66MHz. Regulacja Vcore w przypadku procesora Northwood odbywa się od 1,1 do 1,85V. Napięcie pamięci Vmem od 2,5V do 2,8V, zaś portu AGP 1,5 i 1,6V. Mamy też pełną kontrolę nad cyklami odświeżeń RAMu.
Pudełko to obok krążka CD ze sterownikami i softem antywirusowym PC-Cillin 2002 - zaślepka na układ wyprowadzeń portów, taśmy - FDD, 3 ATA 133, 1 SATA 150, śledź z 4 portami USB oraz z wyjściami/wejściami SPDIF.
Shuttle AB48
Płyta Shuttle jest najuboższą konstrukcją. Pierwszym co rzuca się w oczy to mały rozmiar laminatu. Płyta ma zaledwie 19,6cm szerokości. Dzięki temu bez problemu wejdzie do węższych obudów. Oparto ją również o układ i845PE z ICH4, czyli mostkiem południowym FW82801DB obsługującym USB2.0 i ATA100.
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
AB48 oficjalnie obsługuje do 2GB DDRAM specyfikowanych jako PC1600/PC2100/2700 zarówno w modułach buforowanych jak i standardowych 64-bitowych bez ECC. Do obsadzania są tylko 2 banki pamięci DIMM. 5 slotów PCI pracuje w standardzie 2.2. Gniazdka USB2.0 w ilości 4. 2 z nich znajdują się na krawędzi płyty, a pozostałe na śledziu. Obowiązkowo obecny port AGP 2.0 obsługuje karty w standardzie 4x z szybkimi wpisami (FastWrites i SBA). Należy jednak pamiętać, że nie jest on kompatybilny wstecz i nie współpracuje z kartami na gniazdo AGP 1.0 (czyli wymagającymi 3,3V AGP 2x). Płyta posiada standardowo 2 gniazdka do podłączenia wentylatorków. Na uwagę zasługuje znany już 6 kanałowy kodek audio Realtek ALC650 oraz 10/100Mbit kontroler sieciowy - również Realteka RTL8100B.
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
Ponieważ płyta jest stosunkowo niewielkich, jak na dzisiejsze warunki rozmiarów, dlatego konieczne były pewne ustępstwa i wynikające z tego kolizje. Gniazdo AGP znajduje się na linii gniazdek pamięci i dlatego utrudnione jest ich wyjęcie przy włożonej karcie VGA. Drugą wadą jest rozmieszczenie portów FDD tuż przed gniazdkiem zasilacza ATX. O ile umiejscowienie w górnej części laminatu nie jest jeszcze złe, to konieczność prowadzenia kabla FDD przed pękiem kabli ATX w przypadku mojej obudowy była nieco uciążliwa. Shuttle zaś jako jedyny wejście zasilające AUX miał umieszczone w sposób nie burzący przepływu powietrza wokół socketu procesora. Pozycja gniazdka s478 też jest nieco inna niż w pozostałych konstrukcjach - jest obrócone o 90 stopni w stosunku do powyższych płyt.
BIOS płyty jest stosunkowo ubogi. Regulacja FSB odbywa się z dokładnością co 1MHz w przedziale od 100 do 165MHz. Pamięci mogą pracować z zegarem równym szynie FSB jak i z częstotliwością 166MHz (DDR). Na stałe jest przydzielona wartość szyny PCI/AGP i niezależnej od FSB jest na poziomie od 33/66MHz. Zabrakło niestety możliwości podnoszenia napięć zarówno Vcore jak i Vmem. Płyta oferuje za to, podobnie jak pozostałe sprzętowy monitoringu.
Pudełko jest ubogie jak konstrukcja płyty. Kryje po sztuce taśmy FDD i ATA oraz płytę CD ze sterownikami.
Testy wydajności
Na początek standardowo Quake. Najszybsza płyta to Gigabyte. Ciekawie zapowiada się rywalizacja i850E vs E7205. Dysproporcja nieznaczna. Od stawki odstaje i845PE.
Wydajność ukazana przez AquaMark w dużej mierze zależy od karty graficznej. Jednak ustawiając tryb niskich detali można dostrzec rysujące się dysproporcje. Przewaga chipsetów dwukanałowych nad jednokanałowymi jest dostrzegalna. Korzystający z pamięci DDR o niższych opóźnieniach E7205 jest szybszy od i850E mimo podobnej oferowanej przez te dwa układy przepustowości.
Commanche wykazuje ponownie minimalną przewagę pamięci DDR nad RDRAM. Różnica dzieląca jednak poszczególne konstrukcje jest naprawdę mała.
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
3D Mark systematycznie powtarza wyniki powyższych testów. Kolejny raz E7205 wykazuje przewagę nad chipsetem obsługującym pamięci RDRAM. 1000pkt. przewaga konstrukcji dualDDR nad jednoukładowym DDRem w trybie niskich detali może wydawać się spora, ale sumarycznie to tylko 7,5%. Brak wyników Shuttla wynika z problemów przejścia testów do końca. Płyta wykładała się na samym początku testu. Pokazywała czarny ekran po czym program kończył pracę. Selektywne ustawienie testów pozwoliło przejść wybrane testy, ale wybranie wszystkich jednocześnie powodowało błędy.
CCR to typowy test niskopoziomowy. Różnice wydajnościowe niewielkie. Nawet niezbyt błyszcząca do tej pory płyta Shuttle nie dostaje zbytnich batów. Najszybsza ponownie płyta Gigabyte oparta o układ GraniteBay.
Sandra to kolejny test niskopoziomowy. O ile wyniki testów procesora bardziej pokazują klasę samej płyty, a nie chipsetu, to testy pamięci są tego przeciwieństwem. Przewaga Gigabyte nad Asusem jest nieznaczna, ale 40MB/s może częściowo tłumaczyć dlaczego jest ona szybsza pośród dwu testowanych płyt E7205. Przepustowość pamięci samego E7205 i i850E jest podobna, ale test nie bierze pod uwagę wyższych opóźnień pamięci RDRAM. Duża przewaga GraniteBay nad klasycznym pod względem konstrukcyjnym i845PE nie daje znaczącego odzwierciedlenia w testach rzeczywistych. 800MB/s różnicy powinno uczynić E7205 znacznie szybszym niż wykazują to benchmarki.
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
Test pamięci PC Mark bardzo ładnie wykazał gdzie leży przewaga E7205 nad i850E. Proszę przejrzeć wyniki cząstkowe by dostrzec jakie momentami są różnice. Wszystko zależy od konkretnego testu, chwilami przewaga jest znakomita, ale nieraz nawet i845PE jest jednakowo wydajny.
Prędkość kompresji video jest mocno uzależniona od prędkości z jaką procesor komunikuje się z pamięcią (pomijając kwestię dysku twardego). 15% różnica między i845 a E7205 przy dłuższym materiale może być naprawdę zauważalna.
WinRAR już nie tak entuzjastycznie jak XMPEG podszedł do kwestii prędkości nowego dziecka Intela. Przewaga pewna jest, ale stopniała do 11%.
Cinema jest wrażliwa na szerokość pamięci. E7205 ma sporą przewagę nad największym rywalem - i850E i jego RDRAMami. Zdobycie każdego punktu jest bardzo trudne i GraniteBay jest zdecydowanym liderem.
SPECviewperf pokazuje że w niektórych specyficznych sytuacjach RDRAM potrafi pokonać pamięci DDR nawet pracujące w trybie dwukanałowym. W teście drv-08 wyraźnie przegania te układy. Dalej jednak minimalną przewagę ma GraniteBay.
Jak zwykłem na koniec Cachemem. Wyraźna różnica na korzyść DDRów w przypadku odczytu. RDRAMy dokonują odczytu nieco wolniej niż pamięci DDR. "Dziwacznie" wysokie okazało się opóźnienie chipsetu i845PE. W rzeczywistości nie sa one tak wysokie. Windows 2000 ostro tu namieszał. Uruchomienie programu DOSowego z poziomu okna konsoli Windowsa spowodowało błędny i zbyt długi odczyt. O ile predkości komunikacji pamięci się zgadzają, to system nie dał już bezpośredniego dostępu do pamięci dla programu, a tym samym wydłużył odczyt. Namieszała tu własna systemowa warstwa abstrakcji sprzętu. O ile pod Win9x program może mieć bezpośredni dostęp do pamięci, to Win2k już taką możliwość poważnie ogranicza i uczynił wynik opóźnień zupełnie bzdurnym.
Podkręcanie
Testu podkręcania dokonywałem na innym niż testowy procesor. Użyłem bowiem procesora z niższym mnożnikiem by przekonać się jak wysokie FSB wytrzymają testowe płyty. Obiektem podkręcania był Pentium4 2,4GHz na jądrze C1. Na ujednoliconych ustawieniach platform - napięcie zasilające ustawiłem na 1,7V podkręcałem. Oto wyniki przetaktowania magistrali:
Jak widać w przypadku testowanych platform uzyskane taktowanie było krańcowo różne. Najlepsza okazała się płyta Albatron. Najsłabiej poszło Shuttlowi, która z racji braku regulacji napięcia nie pozwalał na wyższe taktowanie procesora niż 2900MHz. Zdecydowanie największym dla mnie zaskoczeniem była płyta Gigabyte. Teoretycznie pod względem wydajności prądowej najlepiej prezentująca się (DualPowerSystem) jednak płyta sprawiająca dużą ilość problemów. Płyta często, mimo iż pracowała stabilnie, nie potrafiła podnieść się po restarcie i trzeba było ręcznym resetem przywołać ją do życia. Czasami zdarzyły się jej dziwne zamrożenia, po których ni stąd ni zowąd budziła się do życia. Nie wspomnę tego, że podczas pierwszego uruchomienia spaliła mi jedną z kostek pamięci.
Bardzo interesująca jest jeszcze kwestia wydajności podkręcania. GraniteBay jak już wspomniałem jest chipsetem pseudosynchronicznym więc podnosząc częstotliwość FSB jednocześnie przetaktowujemy o tyle samo pamięci. Ponieważ zastosowanie 128-bitowej magistrali pamięci zapewnia 100% pokrycie zapotrzebowania na nią, więc jej przepustowość rośnie liniowo do wzrostu FSB. Mamy więc do czynienia z bardzo korzystną sytuacją, przy której procesor nigdy nie wymaga większej szerokości pasma pamięci, niż ta może dać. Ponieważ DDRy są doskonałe do podkręcania, więc "maniacy" wydajności będą zachwyceni.
Dotychczasowe platformy w stylu rodziny i845 były układami jednokanałowymi, a tam przy mocnym podkręceniu chcąc utrzymać wysoką wydajność sumaryczną należało taktować RAM asynchronicznie, co przy wysokim FSB wymuszało stosowanie wysokiej jakości modułów wytrzymujących wysokie częstotliwości, zaś jeśli takich nie posiadaliśmy należało przejść w tryb synchroniczny przy którym pamięć pokrywała tylko połowę na nią zapotrzebowania procesora. Jak to wyglądało w praktyce? Przy P4 2,4GHz podkręconym do 3,15GHz na Asusie P4G8X 175MHz dwukanałowe DDRy osiągają przepustowość 5,6GB/s. Tymczasem Albatron PX845 może taktować pamięć zegarem synchronicznym, ale wtedy ma do dyspozycji ledwie 2,8GB/s lub zegarem asynchronicznym na poziomie 218MHz albo w drugim trybie 233MHz. Pamięć więc musi być bardzo wysokiej jakości by wytrzymać takie taktowanie, a i to ostatecznie powoduje i tak niższą wydajność niż wolniejsza (możliwie niższej jakości), ale dwukanałowa pamięć u E7205. Jak to wygląda w praniu? Eh o tym innym razem przy okazji artykułu o podkręcaniu Pentium4. Wtedy też zobaczymy na co stać szybkie pamięci Corsaira...
Przy wcześniejszych recenzjach płyt pod procesor Pentium 4 zwracałem uwagę na fakt nierównego i odstępującej od normy wielkości napięcia zasilającego rdzeń procesora. Zamiast deklarowanych 1,525V przeważnie było sporo mniej. Warto o tym wspomnieć i w tym miejscu.
W przypadku testowych platform bywało różnie. Widać jednak, że producenci dochodzą powoli do ideału i nie ma już tak drastycznych różnic jak niegdyś to bywało, kiedy to procesor zamiast napięcia 1,5V dostawał ledwie 1,4V, a nawet mniej! Najdokładniejsza okazała się płyta Gigabyte i Albatrona. Nie ma czemu się dziwić. Posiadają one najbardziej rozbudowane zespoły zasilające stąd różnice i jakiekolwiek wahania wynikające z obciążenia systemu nie są duże. Najdziwniej zachowuje się Asus. Standardowo pracuję na tej płycie. Ustawionego na stałe napięcia 1,65V nie jest jednak dekładnie takie. Kontrolny odczyt dokonywany w Windowsie programami monitorującymi pokazuje prawdziwe oblicze płyty. Podczas spoczynku zamiast 1,65V płyta podaje 1,728V, zaś podczas obciążenia 1,634V. Podobnież jest jeśli ustawi się inne napięcie - czujnik waha się jak głupi, a dysproporcja ogromna. Co najciekawsze jednak konstruktorzy Asusa znając ten problem dokonali oszustwa. BIOS bowiem pokazuje zawsze to napięcie jakie się ustawi. Nie dokonuje on uaktualnień odczytu. Jeśli więc ustawi się 1,65V wskaźnik twardo pokazuje 1,65V dając naiwnemu użytkownikowi wrażenie idealnego zasilania układu centralnego. Podobnie nieprawidłowo jest w Gigabyte. BIOS bowiem zawyża napięcie, ale jest to wina tylko nieprawidłowo wyskalowania. BIOS bowiem zamiast defaultowego 1,525V pokazuje 1,634V. Kontrola pod Windowsem programami diagnostycznymi pokazuje jednak, że jest prawie dobrze, tzn. napięcie jest niewiele wyższe od tego jakie powinno być. Shuttle jako jedyny zaniżał dość znacznie napięcie. Cóż jest to niszowa płyta, a nie wyrób dla ekstremalnych overclockerów i cudów się nie spodziewałem.
Na koniec działu podkręcanie słowo o firmowym overclockingu, czyli o tym jak producenci podkręcają procesor bez wiedzy użytkownika. Idealnym taktowaniem powinien być zegar 133,3MHz x 21. Wychodzi wiec 2800MHz. O to jak wyglądała ta kwestia na kolejnych platformach
Najlepsze okazały się Albatron i Asus. Dawały idealnie dokładne taktowanie. Jak wiem z doświadczenia niektóre płyty podają zdecydowanie zbyt wysokie częstotliwości i tak przykładowo zamiast 133 mamy nawet defaultowo 135MHz FSB - takie praktyki całkiem do niedawna stosował nawet Asus. Daje to szczególnie w testach niskopoziomowych minimalną przewagę dla tych wyrobów sprawiając złudne, a osiągnięte oszustwem wrażenie szybszych. Tu jednak stało się coś niezwykłego. Procesor jest taktowany tak jak powinien. Brawo! Wybija się Gigabyte sztucznie przyspieszający procesor, a w tyle pozostaje Intel. To nic dziwnego. Układy PLL na ich wyrobach niemal zawsze niedotaktowują procesor. W testach niskopoziomowych płyta więc przegrywa choćby z Gigabyte. W końcu różnica taktowań tego samego CPU na dwóch płytach to 50MHz. Daje to zawsze kilka pkt. więcej. Gigabyte operuje zaś defaultowo na FSB 135MHz zamiast 133MHz jak to powinno być. Jeśli do tego samego poziomu podciągniemy Asusa (tzn FSB ustawimy na 135MHz), wówczas wydajność zrównuje się. Przykładowy wynik z PC Marka dla tak podkręconej płyty Asus P4G8X to 7012/7598pkt.
AGP 8x
Ponieważ GraniteBay jest pierwszym testowanym przeze mnie chipsetem obsługującym nowy standard komunikacji karty graficznej z resztą komputera, nie mogłem oprzeć się pokusie by przetestować cóż takiego daje szybsze AGP.
Panujący wcześniej standard AGP 4x pracował z częstotliwością 66MHz i przy możliwości dokonywania 4 przesłań na takt osiągał przepustowość w granicach 1,1GB/s. Nowy standard ma możliwość dokonania już 8 przesłań na takt i przy niezmienionej częstotliwości pracy ma podwojoną wydajność. Specyfikacja AGP 3.0 określiła też poziom sygnałów sterujących na 0,8V, a nie jak to 1,5V jak to było wcześniej. Napięcie zasilające nie zmieniło się i nadal wynosi 1,5V. Usilnie główkujący inżynierowie dopracowali też tryb adresowania SideBand dodając możliwość pracy w trybie izochronicznym, która pozwla na pracę z maksymalną przepustowość niezależną od obciążenia pozostałych części komputera. Specyfikacja AGP3.0 jest kompatybilna wstecz z AGP 2.0.
Wraz z nadejściem nowego standardu nie obeszło się bez wielkiego podniecenia marketingowców wychwalających nowe AGP pod niebiosa i wróżących nadejście nowych czasów, w których gry będą piękniejsze, karty szybsze a Polska w końcu bogata.. no może bez tego ostatniego. Oczywiście większość zdrowo myślących, pamięta jeszcze czas przejścia z AGP 2x na 4x kiedy to wcale wielce istotnej różnicy wydajnościowej między kartami nie było. Była wręcz marginalna. Jak jest tym razem. O tym za chwilę. Powierzchownie myśląc, dwukrotne zwiększenie przepustowości powinno dać "kopa", ale jeśli weźmiemy pod uwagę, że AGP 8x ma przepustowość 2,1GB/s, a pamięć takiego Radeona 9700Pro - 20GB/s, to zauważymy że i tak znacznie korzystniejszym jest takie skonstruowanie programu by dane przechowywane były w lokalnej pamięci karty graficznej, a nie pamięci operacyjnej. Oczywiście w skrajnych wypadkach AGP 8x może na coś się to przydać, ale dzisiejsze gry nie czerpią nawet pełnej korzyści z AGP 4x.
Do testów użyłem płyty Asus P4G8X. Niestety Gigabyte nie dawał z poziomu BIOSu możliwości zmiany trybu pracy portu AGP. Tylko Asus daje taką możliwość... ale nie do końca. Jak się bowiem okazało przestawienie AGP z 8x na 4x nic nie zmieniło. Programy diagnostyczne raportowały nadal pracę w trybie 8x. Posłużyłem się więc PowerStripem, a ten w czasie rzeczywistym dał możliwość zmiany zarówno prędkości pracy AGP jak i FastWrite oraz SideBandAddresingu. Nie chcąc jednak zbyt mieszać przestawiłem jedynie AGP z 8x na 4x.
(aby powiększyć fotkę, kliknij)
Widać że bardzo wymagające silniki graficzne w stylu tych z CodeCreatures, czy Unreala stawiają nade wszystko szybkość samej karty graficznej. Różnicy między dwoma trybami pracy portu graficznego nie ma niemal żadnej, choć raz się zdarzyło, że w Unrealu w teoretycznie szybszym AGP 8x wynik był gorszy niż w trybie 4x. Ale to statystyczny błąd pomiarowy. Różnic brak. Starsze silniki 3D Marka czy AquaMark czerpią pewne korzyści z nowej szyny, ale różnica nie jest duża i posiadacze płyt głównych AGP 4x nie powinni się martwić tym, że posiadają "przestarzały" już system.
Pisząc w kwestii nowej specyfikacji AGP nie sposób pominąć kwestii błędów zawartych w protokole AGP chipsetu E7205. Rewelacje opublikowane w zeszłym roku sugerowały, że sygnałowo AGP zaimplementowane w GraniteBay nie jest zgodne ze specyfikacją AGP3.0. W konsekwencji prowadziło to do nieprawidłowego funkcjonowania Prefech Cache portu AGP. Intel przyznał się do błędów, zaś niedługo potem podał sposób rozwiązania problemu (zmiany programowe BIOSu i elektryczne z poziomu płyty głównej). Ostatecznie jednak błędna okazało się tylko partia przedprodukcyjna chipsetów A0. Dostępne na rynku płyty wykonane są na wersji B0 GraniteBay i nie zawierają błędów. Obecnie więc problem nie istnieje.
Podsumowanie
E7205 okazuje się być godnym następcą i850, gwarantując najwyższą wydajność dla procesora Pentium4 przy wykorzystaniu popularnych i wydajnych pamięci DDR. Jest to o tyle istotne, że dostać taki moduł nie jest trudno, a oferta rynkowa jest bardzo szeroka i zaczyna się od układów PC2100, aż na awangardowych PC3700 kończąc. Dla niektórych istotną zaletą może okazać się możliwość pracy w trybie jednokanałowym, czego nie oferował i850. Co prawda wydajność takiego rozwiązania stoi na poziomie chipsetu i845E, ale w awaryjnej sytuacji mamy ciągle działający komputer. Brak konieczności stosowania terminatorów w nie obsadzonych gniazdach - jak to było w przypadku RDRAM - dodatkowo podnosi komfort. Terminatory bowiem w przypadku pamięci DDR są standardowo umieszczane na płycie.
W niektórych sytuacjach przewaga GraniteBay nad poprzednikiem i845PE jest niewielka i sięga ledwie kilku procent. Tylko taka różnica nie zwala z nóg. Wielu po dwukanałowych rozwiązaniach spodziewało się większego postępu, ale nie zawsze oczekiwania zbiegają się z rzeczywistością. Na dzień dzisiejszy skomplikowana technologia dualDDR oferowana przez E7205 nie wydaje się zbyt korzystna pod względem finansowym, a różnica wydajności też nie jest adekwatna do ceny. Ważne jednak, że pierwszy krok został uczyniony i szybki awans dualDDRów wydaje się zapewniony.
Testowane płyty to ciekawa gromadka.
Gigabyte GA8-INXP okazał się szybszy od konkurencji w każdym teście, ale podstawowym kryterium wyboru mimo wszystko nie powinna być prędkość działania. Mało kogo bowiem znacząco obchodzi, że jedna płyta jest szybsza o włos od drugiego na liście Asusa. W codziennym użytkowaniu niewielkiej przewagi nie dostrzeżemy. Liczy się stabilność, jakość dodatkowych komponentów jakimi producent uraczył swój wyrób oraz możliwość śmiałego patrzenia w przyszłość na nadchodzące nowości. Zainstalowane elementy dają pewien komfort. Dopracowany blok zasilający, obecność kontrolera GigaEthernet, S-ATA i USB2.0, a w mniejszym stopniu także AGP8x pozwalają sięgnąć po najlepsze. Dwukanałowy tryb DDR daje najlepszą wydajność. Kierując swój wyrób na rynek stacji roboczych Gigabyte nie zapomniał też o overclockerach. Nie wypada on co prawda tak znakomicie jak Asus czy Albatron, ale po poprawieniu BIOSu sytuacja może się odwrócić. Na dzień dzisiejszy zdecydowanym minusem płyty jest na pewno cena. Ponad 255$ to bardzo wysoka cena i nie wydaje się być ona do końca uzasadniona dopracowaniem konstrukcyjnym - wszak nie jest aż tak doskonała. Niemniej jednak zainteresowani - odpowiednio zasobni użytkownicy - mogą zainteresować się płytą.
Asus P4G8X jest nieco skromniejszym odpowiednikiem Gigabyte. Producent nie zastosował tak rozbudowanego bloku zasilania, zrezygnował z kontrolera RAID, ale dał w zamian FireWire. Płyta działa pewnie i stabilnie. Bez najmniejszych problemów - jak to Asus. Na dodatek dobrze się podkręca. Co prawda daje nieco niższą wydajność od bezpośredniego konkurenta, ale przynajmniej nie oszukuje. Wynika to po części z uczciwego podejścia do sprawy i nie zawyżania FSB. Zestawienie P4G8X z szybkim procesorem Pentium4 i dwukanałowymi pamięciami DDR daje niezwykle szybką kombinację. Cena 229$ jaką Asus chce za swój produkt w wersji Deluxe nie jest niska, ale odpowiednio niższa niż u Gigabyte. Asus zasłużył swoją postawą na znaczek jakości TwojePC. .
|
Albatron, mimo iż wydaje się być raczkującym dopiero producentem, to jednak wypuszczając model PX845PE ProII przedstawił produkt dopracowany, wydajny, a wycisnął z i845PE co tylko się dało. PX845PE zabłysnął w teście podkręcania dając o 40MHz wyższe stabilne taktowanie niż Asus. Albatron ze swym PX845 nie jest w stanie co prawda konkurować wydajnościowo z E7205, ale chwilami mocno zagraża i850. Na wydajności jedank się nie kończy. Jakość zintegrowanych komponentów nie odbiega funkcjonalnie od dużo droższych konkurentów, a w miarę przystępna cena powoduje, że nie omieszkałem wyróżnić tego mało znanego, ale zdobywającego nowe rynki producenta. Płyta wzorowa i warta polecenia dla budujących system oparty o procesor Pentium4. Dla Albatrona znaczek jakości w kategorii cena/jakość.
|
Shuttle AB48 to płyta dobra dla producentów OEM. Chęć obniżenia kosztów skutkuje brakiem kilku znaczących funkcji. Nie jest szybka, ale nie ma to wielkiego znaczenia. Produkt kierowany dla mniej wymagających użytkowników, ale Shuttle wart uwagi tylko jeśli jego cena jest korzystna. Niczego wielkiego się po nim nie spodziewajmy.
 Sprzęt do testów dostarczyły firmy:
|
|  | Sklep Internetowy Sirius Computers |
|  | DIMM.pl- 02-790 Warszawa, ul. Pietraszewicza 5 / 2A
- Tel: 0 [prefix] 22 649 03 57
- Fax: 0 [prefix] 22 649 03 57
- WWW: www.dimm.pl
- e-mail: info@dimm.pl
|
|
